H4 चे दिवस!

आय आय टी मधल्या नव्या ऍडमिशन्स नूकत्याच संपल्या होत्या. अभ्यानेही जॉइन केलं होतं! कधी वाटलं नव्हतं प्रवरा सोडताना की परत एकाच ठिकाणी राहायचा, काम करायचा योग येईल म्हणुन! पण आला होता! :-)

तिसरे सेम सुरू झालं होतं आणि जनता आपल्या आपल्या रामरगाड्यात मग्न झाली. होस्टेलवर फ़ारसं कूणी दिसेना. उदास वातावरण दिवसभर. फ़क्त लंच टाइमला मेसमध्ये आणि संध्याकाळी आख्ख्या होस्टेलमध्ये फ़ूल टू धमाल!

कॅरमबोर्ड वर "भाय"चं टोळकं त्याला चीअर करतंय... त्याचे opponents बदलताहेत पण हा पठ्ठ्या कूणातरी सोम्या गोम्याला पार्टनर बनवून (कधी कधी तो मी पण असायचो!) एक एक opponent ची वाट लावतोय! स्ट्राइकर "भाय"च्या हातात असला की कमीत कमी हॅट-ट्रिक तर ठरलेलीच! समोरचा ऍटेम्प्ट सुद्धा करणार नाही अशा कॉइन्स हा लीलया 'टाकायचा'. आर्धे प्रतिस्पर्धी तर त्याचा असा 'कॉन्फ़ी' पाहूनच हरायचे! भायचा पार्टनर बनुन त्याचा गेम पाहायला खतरनाक मजा यायचीच पण त्यापेक्षा पण मी एन्जॉय करायचो त्याचा प्रतिस्पर्धी बनुन त्याला हरवणं! कुठल्याही सोम्या गोम्याला हरवण्यात काय मजा यार? ;-)

"भाय" के खिलाफ़ खेलके... उसके कॉन्फ़ीसे लडके उसको हराके जब उसको कॅरमबोर्डसे भगाते थे ना तो पूरे H4 में "H44444444.... H4444444444" के नारे गुंजते थे! :-))

काय मजा यायची... हरवणारा एकदम 'instant celebrity' बनायचा! अर्थात २ राउंड्नंतर "भाय" नावाचा 'जख्मी शेर' त्याच्या समोर बसून त्याचा फ़न्ना उडवायचा ही गोष्ट वेगळी! तेव्हाचा भायचा गेम तर एकदम बहारदार! तोपर्यंत हसत खेळत, ह्याची त्याची टर उडवत खेळणार्या भायला तेव्हा त्याची "रेप्युटेशन" परत मिळवायची असे! त्यामुळे फ़ूल कॉन्सन्ट्रेशन! :-)

पण तिसरे सेम सुरू झाले तसे कॉलेजचे दिवस संपायचे वेध लागले. सहा महिन्यात आपण इथून बाहेर पडणार... पण जाणार कुठे?

भायचा कॅरम बघायला मजा यायची पण लगेच वाटायचं - आयला ह्या भायची नोकरी पक्की आहे! हा आता मस्त Scientific Officer Grade C बनुन लगेच गॅझेटेड ऑफ़िसर बनणार आहे! आपण कुठे जाणार?
जसजसे दिवस जात होते तसतसा "जाणार कूठे?" चा बागुलबुवा जास्त भीतीदायक वाटु लागला होता. कॅरममधला 'एन्थू' त्यामुळे कमी झालेला...

प्लेसमेंट ऑफ़िस आता लॅब आणि होस्टेलइतकंच रेग्युलरली जायचं ठिकाण झालं होतं!

सप्टेम्बर आला.

आता फ़क्त तीन महिने राहिले होते! माझा प्रोजेक्ट सरप्राइझिंगली रन झाला होता! त्यावर आता EMG रेकॉर्ड व्हायला लागला होता. पण अजुन noise खुप होता आणि सेन्सरचं काम पुष्कळ बाकी होतं. पण मेन सर्किट रन झाल्यामुळे माझा प्रोजेक्ट ए़क्स्टेण्ड व्हायची शक्यता कमी होती. गरज वाटलीच तर माझे प्रोफ़ेसर पूढच्या बॅचच्या कुणालातरी माझं काम कन्टिन्यु करायला सांगणार हे मला माहित होतं! पण प्रोजेक्ट रन झाल्यामुळे आनंद व्हायच्याऐवजी मी मात्र मनातल्या मनात चिंतित झालो होतो! आता इथून बाहेर पडणं नक्की झालं होतं आणि 'पुढे काय?' चं उत्तर सापडत नव्हतं! प्लेसमेण्ट्ला येणार्या आणि मी होपफ़ुल असणार्र्या बहुतेक कंपन्यांची प्लेसमेण्ट होउन गेली होती पण मी त्यात जॉब मिळवु शकलो नव्हतो!

बायोमेडिकल साठी "Wipro GE Medical Systems" येणार अशी आमच्या प्लेसमेंट ऑफ़िसला नोटिस लागली आणि मला प्रचंड आनंद झाला! माझं सगळं बॅकग्राउंड ह्या कंपनीसाठी आयडियल होतं! डेट अजुन लागली नव्हती पण मी तयारीला जोमाने सुरूवात केली आणि रोज लक्ष ठेवू लागलो. विप्रोच्याआधी एक दोन अजुन कंपन्यांचे इंटर्वियु होते आणि मी अजुन आशा सोडली नव्हती! आय आय टी मध्ये सगळ्यात महत्वाची हीच गोष्ट शिकलो होतो - खरोखर मरेपर्यन्त - Never say die! :-)

<<तीन आठवड्यांनंतर>>

रविवार. सन्ध्याकाळचे सहा. H1 चा लाऊंज. मी अभीला भेटायला गेलो होतो. मी खरंच किती डेस्पेरेटली जॉब शोधतोय हे माहित असणारा कदाचित एकच मित्र. अभ्याने मस्त लांब 'वामकुक्षी' काढली होती!
चहा घ्यायला हा येणार हे मला माहित होतं आणि मी नेहमीप्रमाणे त्याची तिथे वाट बघत बसलो होतो!
चहाचा 'ग्लास' घेउन अभ्या लाउंजमध्ये आला.

मी टाइम्स वाचत बसलो होतो.

अभी आला आणि न राहावुन मी बोललो.

एकच शब्द.

"MBT!"

त्याच्या चेहर्यावरचे बदलते हावभाव अजुन आठवतात. तो दोन पावलं मागे गेला, कुठेतरी कोपर्यात त्याचा चहाचा ग्लास ठेवला आणि "बाबा... सही!!!" म्हणत मला मिठी मारली!!

त्या क्षणापर्यंत माझा स्वत:चाच विश्वास बसत नव्हता त्या बातमीवर!

दोन दिवसापुर्वी MBT ची written झाली होती.

तीन प्रश्नपत्रिका. नव्वद प्रश्न. साठ मिनिटे. दीडशे विद्यार्थी.

नेहमीप्रमाणे ह्या वेळीही मी चांगला पेपर दिला असं मला वाटत होतं पण खात्री नव्हती कारण ह्या आधी TIL, CITIL, INFY वगैरेंच्या परीक्षासुद्धा मला चांगल्या गेल्या असंच मी समजत होतो पण त्या क्लिअर झाल्या नव्हत्या!

शनिवारी सन्ध्याकाळी परीक्षा झाली आणि मी माझ्या कामाला लागलो.

सेन्सरचं काम अजुन पुष्कळ बाकी होतं. एक नवं टेक्निक डोक्यात होतं. एका सोनाराकडुन मी चांदीचे इलेक्ट्रोड बनवुन घेतले होते. आपल्या त्वचेचा electrical resistance बराच जास्त असल्याने इलेक्ट्रोडची conductivity अतिशय चांगली हवी. म्हणुन चांदी. त्यासोबतच ग्रिपसूद्धा. त्यासाठी मी एका चांभाराकडुन एक अगदी सॉफ़्ट लेदरचा बेसही बनवुन घेतला होता. आता ते चांदीचे इलेक्ट्रोड त्या लेदर बेसवर फ़िट करून त्यांच्या वायर्स माझ्या सर्किट्ला जोडायचा माझा आटापिटा चालला होता!

ती रात्र मी बराच वेळ लॅबमध्ये काम करत बसलो होतो. रात्री उशिरा रुमवर जाउन झोपलो. आता नक्की आठवत नाही कोणी (बहुधा भाय!) पण रविवारी सकाळी कुणीतरी मला खबर दिली की MBT ची written क्लिअर केलेल्यांची लिस्ट लागलिये आणि त्यात माझं नाव आहे. मी उडालोच. परीक्षा देउन मी नेहमीप्रमाणे धरून चाललो होतो की माझं नाव लिस्ट्वर नसणार. आता माझी तारांबळ उडाली. Written clear म्हणजे आता interview. म्हणजे फ़ॉर्मल्स. टाय. पॉलिश केलेले शुज. नशीब मी ती तयारी करून ठेवलेली. यदाकदाचित वेळ आलीच तर असं म्हणुन! सुदैवाने वेळ आली होती!

पण टाय बांधायचा कसा? आयुष्यात कधी टाय घालायची वेळ ह्यापुर्वी आली नव्हती!

सैफ़!

सैफ़ची आठवण आली. त्याला टाय बांधता येतो हे मला माहित होतं. त्याला पकडलं. सैफ़ने टाय बांधता बांधता २-४ फ़ंडेज दिले - "ढंगसे जवाब देना! Be confident. You can do it."

मी काही न खाता तसाच पळालो - थेट प्लेसमेंट ऑफ़िस! माझा नंबर ११:३० ला होता पण आला १:०० ला! पोटात अन्नाचा कण नाही! पण मला फ़िकिर नव्हती. छातीत प्रचंड धडधड. पूर्ण दोन तास. दीडशे पैकी ४० कॅन्डिडेट्स shortlist झाले होते. इन्टरव्यू संपला. आता अजिबात लक्षात नाही की काय बोललो मी त्यामध्ये. पण मी व्यवस्थित उत्तरं देत होतो आणि आमचं discussion अर्धा तास चाललं एव्हढं मात्र खरं!
इन्टरव्यु संपला तेव्हा मनात एक आशा उमलली होती - This may be it! पण शंका होतीच!

त्यानंतरचे ५-६ तास मी लॅबमध्ये PC समोर घालवले. माझा सेन्सर समोर पडला होता पण मी खुप अस्वस्थ होतो ते काम करायला. ५ ला मी लॅबमधुन बाहेर पडलो. प्लेसमेंट ऑफ़िस होस्टेलच्या रस्त्यात येतं पण त्यादिवशी मुद्दाम त्याला वळसा घालुन होस्टेलकडे निघालो. मी प्लेसमेन्ट ऑफ़िस क्रॉस केलं असेल नसेल तितक्यात माझा एक होस्टेलमेट (आणि भायचा एक सोम्या!) प्लेसमेन्ट ऑफ़िसकडुन धावत आला.

"ठाकूर... ठाकूर... congrats दोस्त! तेरा नाम लगा है MBT की फ़ायनल लिस्ट में!"

मी एक क्षणभर स्तब्ध झालो! माझा विश्वासच बसला नाही!

"थॅंक्स!" बोललो मी त्याला पण त्याने ते ऐकलं की नाही मला माहित नाही कारण तोवर मी प्लेसमेंट ऑफ़िसकडे धावत सूटलो होतो!

ज्याने माझं नाव त्या बोर्डवर लिहिलं त्याचं अक्षर खूप सुंदर नसेल कदाचित पण माझं नाव त्यापूर्वी मला इतकं सुंदर कधीच वाटलं नव्हतं! तिथुन मी निघालो तो एखाद्या 'zombie' सारखाच! सरळ H1 गाठलं!

अभ्याचं "बाबा.... सही!!!!!!!!!!!" आठवलं की आजही एकदम सही वाटतं!!

PS: त्या दिवसानंतर कॅरम खेळायला परत एकदा मजा यायला लागली!

PS2: माझा सेन्सर पूर्ण झाला आणि मी खर्या माणसांवर त्याची टेस्टसुद्धा घेतली.

PS3: भायसोबत आजही मी रोज मेल्स ए़क्स्चेंज करत असतो आणि अभीसोबतसुद्धा!

PS4: भाय, सैफ़, अभी ह्या सगळ्यांना मी नंतर 'चक्रा' मध्ये पार्टी दिली!

PS5: विप्रो जी ई त्या वर्षी प्लेसमेंटसाठी आलीच नाही!

पहिला दिवस. बी ई चा रिझल्ट!

जुलै १९९८, शुक्रवार असावा. आता तारीख लक्षात नाही.

मी त्या दिवशी अ‍न्धेरीला होतो - चलम काकांकडे! आय आय टी मध्यॆ नूकताच जॉइन झालो होतो. खूप खूश होतो पण कूठेतरी मनात बी ई चा रिझल्ट जास्त महत्वाचा वाटत होता. ४ वर्षे त्या लेक्चर्स, प्रॅक्टीकल्स, ओरल्स, सबमिशन, पी एल, परीक्षा ह्या काहीशा न संपणाऱ्य़ा चरकातून पिळून निघालो होतो. त्याचा एकुणच शेवट चांगला की वाईट ह्याकडे माझे लक्ष लागुन राहिले होते!
आणि कितीही म्हटलं तरीही शेवटी बी ई चा रिझल्ट आयुष्यभर 'रिझ्यूमे' वर वागवावा लागणार ही कल्पना होतीच. त्यात परत इंटर्विह्यूचा विचार आला की first impression is your last impression ही ओळ सारखी आठवायची. त्यामूळे बी ई चा रिझल्ट चांगला येवो अशी माझी देवाला प्रार्थना चालली होती (मनातल्या मनात :-) )! पण आमच्या आधीच्या बॅचचा रिझल्ट युनिवर्सिटीने चांगलाच लांबवला होता त्यामुळे आमच्या बॅचचा रिझल्ट सप्टेम्बर पर्यंत तरी अपेक्षित नव्हता! आणि म्हणुनच मी निवांत होतो! :-)

वीकेण्डला चलम काकू खूप दिवसांपासुन सांगत होत्या म्हणुन त्यांच्याकडे गेलो होतो. काही विशेष प्लॅन नव्हता. टी वी बघत काकुंशी गप्पा मारत होतो! ताईपण मुंबईत असते. वीकेण्डला ती वाट पाहील म्हणुन तिला मात्र फोन करुन सांगुन मी पवईवरून निघालो होतो. तेव्हा माझ्याकडे ना मोबाईल ना पेजर! म्हटले आपण जायचो मस्त वीकेण्ड एन्जॉय करायला आणि बाकी मंडळी इकडॆ चिंतेत - तसे नको!

चलम काका आणि काकू मूळचे तमिळ. काकू तर मद्रास दूरदर्शनवरून बातम्या देत! लग्नाआधी. काका आणि काकू महाराष्ट्रात आले नोकरीनिमित्त. काका विद्यूत मंड्ळात जॉइन झाले आणि कन्याकुमारी आणि मद्रास सोडून ते दोघेही इकडे आले - कुठे? तर चांदवड्ला. तालुक्याचा गाव. जिल्हा नासिक. माझं जन्मगाव. माझे वडील काकांचे सिनियर आणि English बोलू शकणारे जे काही थोडे लोक अशा गावी सापड्तील त्यापैकी एक. काका-काकू आले तेव्हा (ऐंशीच्या दशकाच्या सुरूवातीला) माझ्या आईने आणि पप्पांनी ह्या दोघांना अगदी लहान भावा-वहीनीला करावी तशी मदत केली असं काकू आजही आवर्जून सांगतात. तेव्हापासून त्यांच्याशी जे संबंध जूळले ते आजतागायत.

इथे इतकी वर्षे राहिल्यानंतर दोघेही अस्खलित मराठी बोलायला शिकलेत. त्यांची मुलगी - नित्या - तर इथेच जन्मली. इथेच वाढ्ली. तिला मराठी जास्त आपली वाटते असं तीच सांगते! साने गुरूजींच्या गोष्टींचा एक सेट माझ्या ताईने तिला एकदा वाढ्दिवसाला गिफ़्ट म्हणुन दिला होता. ती अजुन नाव काढ्ते आणि त्या गोष्टी वाचुन नित्या रडायची असं काकू सांगतात. नित्या तर भाषांच्या बाबतीत अगदी ब्रिलियंट आहॆ. तमिळ तर तिला येतेच. मराठी - हिन्दी - ईंग्लिश ती शाळेत शिकली. आणि तिला मलयालम सुद्धा येतं. एकुण ५ भाषा!

तर त्या दिवशी रात्री आठचा सुमार असेल. काका नुकतेच परत आले होते. त्यांचे ऑफ़िस चर्चगेटला. रोज पीक टाईमला लोकल. थकून आले होते! आम्ही अशाच इकडच्या तिकडच्या गप्पा मारतोय आणि फ़ोन वाजला. मी गप्प झालो. काका फ़ोन घ्यायला गेले. इकडे मी टी वी मध्ये डोके खुपसले.

"बालू, तुझा फ़ोन!" काका.

मला जरा आश्चर्यच वाट्लं. माझा फ़ोन? काकांकडे??

"कोण?" मी फ़ोनकडे जात प्रश्न केला.

"संगीता." माझ्या हातात रिसीव्हर देत काका म्हणाले.

"हं, बोल ताई." मी.

"अरॆ तुझा मित्र - पाण्डे - त्याचा फ़ोन आला होता. तुला फ़ोन करायला सांगितलाय. काहीतरी महत्त्वाचं बोलायचंय असं म्हणत होता." ताई.

"बरं. मी करतो फ़ोन." 'काय महत्त्वाचे बोलायचं असेल ह्याला आता' असा विचार करत मी फ़ोन ठेवला. पण पाण्डे साहेबांचा(!) फ़ोन म्हणजे कॉल करायलाच हवा.

काकांना सांगुन मी फ़ोन करायला बाहेर पडलो. (अगदी १९९८ सालापर्यंत मुंबईवरून महाराष्ट्रात इतर ठिकाणी फ़ोन करायला STD लागायचा. काळ किती पट्कन बदलतो, नाही?)
अंधेरीला काका-काकू तेव्हा जिथे राहायचे तो लोखंड्वालाचा एरिया अगदी हाय-फ़ाय आहे. निऑन साइन्स, मर्सिडिझ, फ़िल्मी सितारे, टीवी पर्सनालिटिज, इंडस्ट्रियालिस्ट्स अशी सगळी मंडळी इथे राहतात. तिथे मी मॉल सगळ्यात आधी पाहिलीत. तेव्हा माझ्या मिड्लक्लास मनाला खुप आश्चर्य वाटलं होतं की दुकानदार त्याच्या सगळ्या मालाला गिर्हाइकाला हात कसा काय लावू देतो म्हणुन! आता आठ्वलं की हसु येतं.

पान्डे कधी नव्हे ते सन्ध्याकाळी घरी भेटला.

"अरे, उंडारायला नाही गेलास आज?" असा अगदी तोंडावर आलेला प्रश्न मागे सारत, "बोला साहेब, काय एवढं महत्त्वाचं काम काढ्लं पामराकडे?" असा मिळमिळीत प्रश्न मी त्याला विचारला.

"बाब्या, च्यायला कुठे उंडारत फ़िर्तो रे? लै ट्राय केला राव तुला आज? हायेस कुठं?" असा माझ्यावरच उखडत एकदम माझा डायलॉग ह्याने मलाच मारला!

"आपला रिझल्ट आला ना राव!" मला बोलायची संधी न देता पाण्डे एकदम एक्साईट होऊन सांगू लागला!

"काय? इतक्या लवकर??" पोटात आलेला गोळा, घश्याला पडलेली कोरड आणि एकदम आता तोल जाईल की तेव्हा असं वाटायला लावणारे गुड्घे असं सगळं एकाच वेळी सावरत मी.

"मंग! आपली बॅच लै भारीये सांगतो ना मी तुला." विशालच्या आवाजातली एनर्जी मला जाणवली! रिझल्ट बहुधा चांगला आलेला दिसतोय अशी आशा माझ्या मनात निर्माण झाली!

"अरे भा... बोल की मग पट्कन!" आता माझा पेशन्स संपत आला होता.

"काय आलाय रिझल्ट? फ़र्स्टक्लास आला ना तूला?" मी विचारलं.

पाण्डे आणि मी इंजिनिअरिंगची शेवटची ३ वर्षे सतत सोबत असू. आमची जोडी जरा ऑड्च म्हणायची. पाण्डे म्हणजे एक हॅपी-गो-लकी, कुणाला काय वाटेल ह्याची पर्वा न करता बोलणारा, बस कंड्क्टरपासून तर कॉलेजच्या प्रोफ़ेसरपर्यंत सगळ्यांना एकाच स्टाइलने, "लै झालं, द्या डबल!" नाही तर "जाऊ द्या ओ सर... करा साइन आता!" म्हणणारा आणि मी आपला आपल्याच तन्द्रीत काहीबाही करत बसणारा - पेपर वाच. डुलकी काढ. चित्र काढ. - आणि त्यावरुन हा नेहमी माझ्यावर वैतागणार आणि डाफ़रणार "ए, आण रे त्या बाब्याला उचलून इकडे... ते येडं बसलंय तिथे वाचत!"

तरी आम्ही कायम सोबत असू. लेक्चरला, जेवायला, बसमध्ये. सुरूवातीला पाण्डे म्हणजे मला एक मॅनरलेस आणि गावंढळ कॅरेक्टर वाटलं होतं. (भागो!!!) त्याच्या सोबत राहुन हळुहळु त्याचे गुण कळले. हा पठ्या मॅथ्स मध्ये ब्रिलियंट. ग्रास्पिंग पॉवर खूप चांगली. मेहनती. नितळ आणि नि:स्वार्थी स्वभाव. कधी एखादी असाइन्मेन्ट आधी पुर्ण केली किंवा कुणाचे जर्नल आणले लिहायला की मला आणुन देणार. "बाबा, हे घे. च्यायला तुझ्या जर्नलची काळजीबी मालाच. तु लिही आधी. मी घेऊन जाईल उद्या परवा! हरवू नको!" अशी तंबीपण देऊन जाणार. हे सगळं न सांगता, न मागता! ३ वर्षात ह्या फ़णसाचा गोडवा मनसोक्त अनुभवला! आधी खडबडीत वाटलेला हा माणुस इतका "सही" असेल असं स्वप्नातसुद्धा वाट्लं नव्हतं.

आणि हाच पाण्डे आता फ़ोनच्या दुसर्या टोकाला होता. त्या ३ वर्षाच्या सोबतीचा शेवटचा रिझल्ट घेउन!

"मिळाला ना! ६३%!" पाण्डे बोलला. "डिस्टिंक्शन थोडक्यात गेलं राव!" पाण्डेच्या आनंदाला एक ओवरअचिव न केल्याची किनार होती!
"आयला विशाल, फ़र्स्टक्लास आलाय तुला! कॉन्ग्रॅट्स!!" मी त्याला क्लास मिळाल्याबद्दल खरंच खुश झालो होतो. He Deserved it!
"आणि माझा रिझल्ट काय आलाय?" कपाळावरचा घाम पुसत मी विचारलं. I was sure everyone around there could hear my heartbeat!

"बाब्या पार्टी पाहिजे पार्टी! भाड्या तुला डिस्टिंक्शन मिळालंय!!" पाण्डेने एकदम ग्रॅण्ड स्टाइलमध्ये अनाउन्स्मेण्ट केली!

"काय??" माझा माझ्या कानांवर विश्वासच बसत नव्हता!

फ़र्स्ट सेम ला मला जेमतेम फ़र्स्टक्लास होता. खरंतर एक मार्क कमीच. म्हणजे माझा फ़ायनल सेमचा रिझल्ट फ़ण्डू आला असणार ह्यात वादच नव्हता. खरं म्हणजे मला अपे़क्षा होती पण मी स्वतःसोबत सुद्धा कधी कबूल केले नव्हते की कदाचित ह्या वर्षी डिस्टि येइल म्हणुन. टार्गेट तेच होतं पण जमेल ह्याची शाश्वती नव्हती. मेहनत केली होती पण फ़ळाची अपेक्षा नव्हती. आणि आज अचानक आऊट ऑफ़ द ब्लु रिझल्ट आला होता. ज्याची स्वप्नं ४ वर्षे बघितली तो ड्रीम रिझल्ट अगदी हवा तेव्हाच आला होता! Final year ला! आता माझ्या बी ई च्या certificate वर "First Class with Distinction" चा बोर्ड लागणार होता!

त्या रात्रीची ए़क्साइट्मेण्ट मी लाइफ़मध्ये कधीच विसरणार नाही. मी एक कवितासुद्धा लिहिली होती त्या रात्री. अभिजितला दिली होती वाचायला. काय होती ते आता अजिबातच लक्षात नाही पण ती ए़क्साइट्मेण्ट आजही ताजी आहे! ह्या एका रिझल्ट्ने मला जबरदस्त confidence दिला. पुढे कधीही "लढायला" मी घाबरलो नाही. विजयाची धुंदी किती "खास" असते त्याचा हा एक
आगळा अनुभव होता!

FIRST CLASS WITH DISTINCTION!

आजसुद्धा resume लिहिताना तो क्षण आठवतो तेव्हा एक शिरशिरी जाते अंगातून. आठवणी ताज्या होतात आणि लढायची जिद्द मिळते! AMAZING!!

Special Days!

Movie Bluffmaster. Scene shot next to Gateway of India. Cast Abhishek and Boman Irani.

Abhishek has just been told he has a brain tumour. He is going to die in about three months. Boman Irani is the doctor. Abhishek is upset. He is confused about what is he supposed to do next that he is going to die soon. Almost unbelieving. Boman is joking around. His usual self on the silver screen after his success in Munnabhai MBBS.

His joking seems harsh in the face of the tragic situation Abhishek is in.

In his unceasing banter, Boman recites the experience of teaching his daughter how to ride a bicycle. Vividly.

But his whole talk seems out of place.

When he finishes, Abhishek looks at him in exasperation with ‘Well, your daughter learnt to ride then… so?’ kind of an expression on his face.

Boman takes the cue but ignores him and continues his incessant talking. He says, “I remember that day very fondly. The joy on my daughter’s face. Her delight at learning that she can now ride. My own satisfaction at having taught my child something worthwhile. That day is etched in my memory. It was a SPECIAL DAY!”

Then comes the punch line – “How many such SPECIAL DAYS do you remember from the thirty years of your life?”

That question comes out of the blue. Boman is no longer an irritating old chum trying to pakaofy Abhishek. All his banter suddenly makes sense. Abhishek is stunned and the movie rolls on…

Off screen, out in the theatre – I am stunned too.

Watching Bluffmaster was supposed to be a comedy experience. It had given me a lesson in living life. Making each day count. As I approach my thirtieth birthday soon, I am planning to write the thirty most memorable days of my life on this blog. I hope I can think of thirty. Finding a memorable day for every year of your life may sound easier than it actually is.

I am as interested as you are in reading about those thirty days of my life. I hope they are there somewhere in my memory – but I don’t know where and which ones and what they hold!

I believe the experience of recounting them and reliving them is going to be a helluva ride!

Watch this space!