Something to think about...

A few days ago, came across a few documentaries that have changed my world for now. It is driving me mad and at the same time leading to some inner peace. The things I always took for granted all my life are being questioned and it is difficult to deal with it! Let me explain…

Well – the first documentary was about "atom".
 
How has humanity's knowledge moved from trying to create gold out of everything to discovery of X-rays to radioactivity to special theory of relativity to general theory of relativity to discovery of neutron to discovery that proton, neutron and electrons are NOT the fundamental particles of atom and then on to big bang and the proof that the big bang really happened.
 
As a secondary thread – and I don't remember the connection now – there was a mention of another scientist whose name I had never heard before – Georg Cantor. He was a mathematician who specialized in "Set Theory"… Yes – the same old boring stuff – natural numbers, rational numbers, series, number of elements in the set, prime numbers, odd numbers, even numbers and …. Infinity!
 
Georg Cantor was obsessed with infinity!
 
He was obsessed with a simple question – how big is infinity?
 
And while coming to the answer of this question – this guy virtually changed the world of mathematics… Look him up on wikipedia… you'll find a lot of detail… They say he lost his sanity because he apparently found the answer to his question which he could never explain to people! The key to his answer was a proof of a concept known as "Continuum Hypothesis". He kept coming up with contradictory proofs that Continuum Hypothesis is TRUE and is FALSE alternately and finally went mad! L
 
He died in 1918 in a sanatorium.
 
The biggest thing about his research that I really find intriguing is – he proved infinity has no single value.
 
In other words, this guy proved that you can have infinite sets that are smaller and larger than each other. i.e., two sets can be infinite but one infinite set can be smaller or larger than the other…
 
This may sound stupid and wrong initially but the proof is disarmingly simple.
 
The set of natural numbers is infinite.
The set of even numbers is infinite too.
The set of natural numbers (because it will include all odd numbers too) will be twice as large!
 
He came up with notations called Aleph to denote different infinite sized sets… I can go on but it gets boring…
 
The biggest thing he came up with was – there is an infinity of infinities! J
 
Like anybody before the time Georg Cantor – Well, I was behind the world – I always took numbers for granted. But because of his work around infinity – I just went through some more articles around set theory and numbers on the internet.
 
Soon I came across another interesting concept – Mathematics and Philosophy.
 
How do these two things relate to each other?
 
Well – they do sound poles apart but they are quite related actually. One obvious connection is infinity itself – what mathematics refers to as infinity is God in philosophy. As philosophy can not define God – so mathematics can not define infinity. In fact, Georg Cantor was a deeply religious man and when he went about his research on infinity he was actually searching for God.
 
Another thing that has caught me even more surprisingly a couple of days ago is a paper about numbers themselves. Just to put it in perspective so that the question is better understood – what are numbers? I mean in terms of existence in real world – what are numbers?
 
For example, if I think about any other fundamental concept – say atom – I have an entity that exists. Or take Abhijeet Kulkarni – he exists. Mama Bathe – exists. The laptop you are looking at now – exists. Number 1 – exists?!? Where is it? Can you show me a number as an existing object? There is a theory that numbers are abstract objects. i.e., they don't exist but they do exist. In people's heads. In terms of making sense of the world, these abstract objects are important.
 
The objection to the abstract object concept comes from those philosophers who oppose trying to make sense of the universe by taking help from things that don't exist in the universe.
 
Their argument is that how can you make sense of an existing, real universe using numbers (read mathematics, theoretical physics and so on) without understanding the basic nature of the entities that you assume exist? You have got no basis to understand the universe using numbers if you don't understand the numbers themselves!!
 
Quite a compelling argument actually…
 
I am lost myself – I don't know what the answer is. I don't know which schools of thought make more sense…
 
I just know one thing – there is a lot to learn still. There is a lot to know still…
 
I just get some deep peace by reading about it all. It is like understanding your own limitations better that lead to an inner peace. Don't know how to put it in words.
 
You guys may think I am on the way of Georg Cantor – read madness J - may be I am!
 
It is just so interesting guys – trying to do something as work and at the same time getting closer to God through your work. The best job in the world can not be any better I think.
 
If we can make a connection between our work and our search for inner peace and God – I think we'll do our work much better. At the same time, we will become better people through the "Bhakti" that we'll achieve through this work!

लेक डिस्ट्रिक्ट

काही दिवसांपुर्वी अचानक मी काम करत असलेला प्रोजेक्ट आमच्या क्लायंट कंपनीने तडकाफ़डकी बंद करुन टाकला. कारण? कॉस्ट कटिंग. त्याचा एक परिणाम म्हणुन मी अचानक खूप बिझीचा बेकार झालो! अर्थात माझ्या ट्रिपचं आधी प्लॅनिंग आणि आता वर्णन करायला मोकळा! :-)

योगायोगाने हे घडलं आणि लगेचच इस्टर वीकेंड आला. तसा आमचा वीकेंडचा प्लान आधीच ठरला होता - लेक डिस्ट्रिक्ट!

मला आता युकेला येउन बरीच वर्षे झालीत. पण फ़िरायला म्हणुन मी युकेमध्ये क्वचितच गेलोय. बहुतेक फ़िरणं झालंय ते कामासाठी - त्यातही बहुतेक मीटिंग्स लंडनमध्येच असतात. ह्या देशाच्या नकाशात लंडन अगदी दक्षिण-पुर्व कोपर्यात दिसत असलं तरी इथलं सगळं रेल्वे आणि रस्त्यांचं जाळं लंडनला एकत्र येतं. लंडनच्या भोवती M25 नावाचा एक रिंगरोड हायवे आहे. त्याच्या वेगवेगळ्या कोप-यातुन वेगवेगळे मोटरवेज सर्व दिशांना जातात. त्यातला एक महत्वाचा रस्ता - M1.

हा रस्ता मिल्टन कीन्सच्या (माझं गाव) जवळुन सरळ उत्तरेला स्कॉटलंडला जातो. जसजसे आपण उत्तरेला जाउ लागतो तसतसं ब्रिटनचं हे जगातलं आठवं सगळ्यात मोठं बेट निमुळतं होत जातं. बाहेरच्या जगात, विशेषत: भारतात, ह्या देशाच्या राजकीय आणि भौगोलिक रचनेबद्दल एकूणच माहितीचा अभाव जाणवतो. ह्या बाबतीत मला विशेषत: भारताचं आश्चर्य वाटतं कारण नाही म्हटलं तरी आपला २ शतकांचा 'घरोबा'! इतकी वर्षे एकमेकांच्या संपर्कात असुनही ब्रिटनच्या ह्या बेटावर एकूण तीन 'देश' आहेत ही माहिती फ़ार कमी जणांना असते असा माझा अनुभव आहे. हे तीन देश - इंग्लंड, वेल्स आणि स्कॉटलंड - म्हणजे ग्रेट ब्रिटन. आणि ग्रेट ब्रिटन अधिक उत्तर आयर्लंड म्हणजे युके अर्थात युनायटेड किंग्डम. ह्या देशाचं खरं नाव सुद्धा United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland असं लांबलचक आहे! भारतामध्ये लोक 'इंग्लंड', 'ग्रेट ब्रिटन' आणि 'युके' हे तिन्ही शब्द एकाच अर्थाने वापरताना मी पाहिलंय! असो.

तर मी सांगत होतो की M1 मिल्टन कीन्सच्या जवळुन सरळ उत्तरेला स्कॉटलंडला जातो. उत्तरेला मध्येच एका भागात ह्या बेटाची रुन्दी बरीच कमी होते. तिथे मग अनेक शहरांचं जाळं आहे - मॅन्चेस्टर, लिवरपूल, न्युकासल, ब्लॅकपूल, लॅन्कास्टर, केण्डाल, ब्रॅड्फ़र्ड, लीड्स, शेफ़िल्ड, यॉर्क, नॉटिंघम आणि बरीच छोटी मोठी शहरं ह्या भागात दाटीवाटिने वसलियेत. लंडन पाठोपाठचा ह्या देशातला सगळ्यात जास्त संपन्न प्रदेश हाच असावा.

ह्या अनेक शहरांचं हे जाळं ओलांडलं की येणारा डोंगराळ प्रदेश म्हणजे कम्ब्रिया. हाच लेक डिस्ट्रिक्ट!
प्रुथ्वी (प्रुथ्वीमधला रु उच्चार असलेला "खालचा अर्धचंद्र" बरहा मध्ये कसा लिहायचा माहित असेल तर कुणी सांगाल का प्लीज? धन्यवाद.) वरच्या शेवटच्या हिमयुगात ह्या डोंगराळ प्रदेशात ब-याच हिमनद्या तयार झाल्या होत्या. त्या हिमनद्यांनी हजारो वर्षांच्या कालावधीत हा भाग अक्षरश: पोखरुन काढला. असाच पराक्रम हिमनद्यांनी जगात इतरत्रही केलाय - नॉर्वे/स्कॉटलंडचा दन्तुर किनारा काय किंवा कॅनडाच्या उत्तर भागातल्या बेटांचा किनारा काय - ही सगळी ह्याच हिमनद्यांची किमया!

पुढे तापमान वाढलं. हा सगळा बर्फ़ वितळला पण ह्या नद्यांनी पोखरून काढलेल्या ह्या चिंचोळ्या आणि लांबच लांब खोलगट भागात इथे अनेक तळी तयार झाली. विन्दरमिअर, उल्सवॉटर आणि बरीच छोटीमोठी इतर!

स्कॉटलंडमधलं इन्वरनेस तळं सुद्धा अशाच एका हिमनदीने बनवलंय. तिथेही जायचा प्लॅन गेले बरेच दिवस करतोय पण अजुन मुहुर्त लागत नाहिये. नॉर्वेमधली जगप्रसिद्ध फ़ियॉर्द्स (fjords) देखिल अशीच बनली आहेत. नॉर्वेमध्ये त्यांचं रूप मात्र वेगळंच असल्याचं वाचलंय कारण किना-यावरचा बराचसा प्रदेश डोंगराळ आहे आणि ही फ़ियॉर्द्स खूप खोल आणि रुंद आहेत. ही ट्रिप मात्र अनन्या मोठी झाल्यावर. :-)
लेक डिस्ट्रिक्टला गेलो आणि पहिल्यांदाच युरोपात असुनही केरळ किंवा कोंकणात कुठेतरी गेल्यासारखं वाटत राहिलं. तीच दाट झाडी. तेच चिंचोळे आणि नागमोडी रस्ते. डोंगर. द-या. फ़क्त घाम नव्हता! पण सह्याद्रीचा थाट काही न्याराच! सह्याद्रीचे सरळ उभे कडे, काळा कुळकुळीत कातळ, त्याचं ते रौद्र रूप बघितलेल्या माणसाला इथले उंच पण दिसायला टेकडीसारखे डोंगर वेगळेच वाटतात. त्यातही एका विशिष्ट उंचीच्यावर ह्या डोंगरांवर एक गवताची काडीही उगवत नाहीसं दिसलं! इतके उंच आणि ओसाड डोंगर बघायला कसंसंच वाटत होतं. द-यांमध्ये मात्र सुंदर दाट हिरवाई. आजुबाजुला अध्येमध्ये धबधबे. आणि खोलवर खाली निळंशार पाणी - तळ्याचं पण एखाद्या अजस्त्र नदीसारखं वाटणारं.

विंदरमिअर आणि उल्सवॉटर मात्र सुरेख! इथे सगळीकडे तळ्यात आणि नद्यांमध्ये हंस असतात. संपुर्ण पाण्याला ह्या सुंदर पक्ष्यांनी एक वेगळीच शोभा येते. निळंशार स्वच्छ पाणी आणि हिरवागार किनारा. त्यात अध्ये मध्ये कुठेकुठे टुमदार दुमजली घरं. पाण्यात अधुन मधुन सुंदर शिडांच्या बोटी! क्लास!

पावसानेही छान साथ दिली. कुठेही दर्शन दिलं नाही.

आमचं होस्टेल अशाच एका दरीत एका सुंदर आणि निवांत जागेवर होतं. मस्त जागा होती. एकाबाजुला उंचच उंच डोंगर (पर्वत शब्द वापरावासा वाटत नाही - हिमालय आणि सह्याद्रीनंतर हा शब्द मला वाटतं फ़क्त रॉकिज आणि ऍन्डिजना शोभुन दिसेल!) आणि दुसर्या बाजुला खोल हिरवीगार दरी आणि दुरवर दिसणारा विंदरमिअरचा किनारा. सुरेख लोकेशन होतं.

४ दिवस कुठे गेले कळलंच नाही!

चार दिवसात रिफ़्रेश होउन कालच परत आलो.

काही फोटो पिकासा (गुगलचं हे आणखी एक पिल्लु. नेहमीप्रमाणे फ़ुकट. ;-) छान आहे. वापरुन बघा.) वर टाकलेत.

http://picasaweb.google.co.uk/himanshu.thakur/LakeDistrict

अनन्याने सुद्धा भरपुर एन्जॉय केली ट्रिप! आजकाल मॅडम जाम demanding झाल्यात. आणि खोडकर सुद्धा! कधी काय उद्योग करेल नेम नसतो. पण सगळ्यांना बघुन स्माइल देणार - ओळख असो कि नसो! काही बडबड्गीतं शुभांगीने तिला शिकवुन ठेवलियेत - इथे इथे नाच रे मोरा, व्हील्स ऑन द बस गो राउंड ऍण्ड राउंड, मछली जल की रानी हैं वगैरे. छान प्रतिसाद देते. सतत काहीतरी खोडया चालु असल्या तरी (किंवा म्हणुनच) आजकाल तिच्याशिवाय अजिबात करमत नाही!

I am enjoying being a father more than ever now. Its fun!

An Email to remember...

What is my purpose in life? The question the Godfather planted in my mind still continues to bring out things I least expected!

 

This edited email is now almost an year old. Yet its content is as relevant as ever. I was feeling a bit lonely and insecure when I wrote to my family back home in India last year. All of them replied. Everyone gave their own feelings that soothed me greatly. Just receiving a response in itself was a great reliever at that time. My eldest brother though wrote back with an email that contained this message. I loved it then. I love it even more now since his advice is so soothing, yet so practical. So personal yet so universal. So simple yet so elegant. Its timeless. You may find it to be an interesting read too.

 

What is life? Is it true? Stretch your memory till your farthest. Perhaps, you could remember a happening, a moment when you were two or three years old. What about before that? Technically, we all take birth before our birthday. That is when our Mother conceives. On the same day, we get our mind, our self, our ego. What was there before? Have we really started our life on that day only? Or  have we just changed the form of our life for some brief period? If we consider the first option that life started only with our this birth and will end with our death and nothing will be there after that, then there is no point in worrying either for ourselves or for others. Whether we (that includes our loved ones) live for 30 years or 40 or 70, it doesn't matter at all. Because it will be a one time show for everybody. Everyone will have to end the show at some point. We start dying right from the birth. The belief 'LIFE IS THERE FOR ONCE ONLY' can give you immense strength because you know that it will last only for a brief period and only once for everyone whether you are happy, unhappy, rich, poor, famous, notorious, comfortable, uncomfortable, loved, hated, secure, insecure etc.  Now, consider another option that life did not start with our birth and it was already in existence before. It will also be there in future after this birth. We will just change the form of life. Then also, there is no point in worrying because you are sure of the eternal existence of you and your dear ones. Nothing is going to happen either to you or them. There are many more spiritual theories of life which are quite interesting.

 

You would perhaps think that you were already aware whatever I have written above. But if it doesn't vanish your insecure feelings then in reality you have not properly understood or felt it. As Sangeeta very rightly said that you have to live in present only. But it is very difficult to follow in practise. How do you do that? To me, the answer is very simple. The ancient wisdom. Pranayam and meditation. If you practise both these, it will become easier to learn to live in present. You will understand the hollowness of our worries. It has a strength to make you fearless without being reckless.

 

The Godfather

My last post caused a furore I never anticipated! :-) The furore is not the subject of this post. It is too personal. Yet, it took a while for me to get over it. Only now, more than a month afterwards, do I feel ready to write another one. The fact that I have been more busy in recent times has not helped either.

One thing that my last post and its aftermath definitely made me do is look for a copy of THE FOUNTAINHEAD. The most obvious place I tried was the local library in my town of which I am a member. Unfortunately, the book is not available there. During my search, I stumbled across another another gem - THE GODFATHER - instead! I had read it more than ten years ago. May be almost fifteen years ago! I still remembered it vividly... or so I thought! I still took the book out of sheer curiosity of finding out how a classic (or rather an individual's interpretation of a classic, in this case the individual being me) changes with age, time and circumstances. What I found was astonishing. Something that I think deserves a post in its own right.

About the last time I read the Godfather, I don't remember a lot of detail. I don't remember where I read it for example. I don't even remember when exactly I read it either. What I do remember, however, is the physical experience of reading the book. What I remember is how it made me feel. I remember my trembling body. I remember how I had to go to the loo a number of times through sheer excitement and thrill the book gave me. I remember my continuously racing heart. It was unbelievable. Of course, I did not expect to feel the same excitement again. (Why don't we have a delete button for some of the memories? I could have enjoyed the same thrill reading this book again!)

To my surprise, bringing this book home was like Jumanji. It kept calling me until I started reading it. And then, just like Jumanji, once I started reading, there was no stopping it. I had to finish it. The book again made my heart race. It was again exciting. It was again thrilling. There were so many smaller characters that I had completely forgotten about. So many situations I did not remember existed in the plot. It was like reading a new book almost but for the biggest of the surprises that I don't want to reveal for those who may wish to read it.

The biggest surprise the book had in store for me though was its PHILOSOPHY.

In the amazingly pacy plot of The Godfather, I had almost skipped it.

Or may be I was too dazed to notice in the thrill of the first-time-read of this novel.

This time around, after almost fifteen years, I found pages and pages of it strewn across the book.

Pages that talked about life.

Pages that talked about people.

Pages that talked about tough decisions.

Pages that contained gems like -

Every man has but one destiny.

Behind every great fortune, there is crime.

I'll make him an offer he can't refuse.

In that one final instant, before anything actually happened, Sonny knew he was a dead man.

These and many more...

But one part of the book made me rethink my whole life again. The process is still on. In fact, this post is just a beginning. The story quickly and in short -

Johnny Fontane is a singer and a movie star. Nino Valenti is his buddy who used to sing with him while they were younger and when Johnny was not a star. Johnny loses his voice when at the pinnacle of his career. His career is almost in an irrepairable decline. Godfather helps him gain some of it back. But his voice does not improve. In the meanwhile, Johnny gets Nino into hollywood. He makes him a star too. By luck, Johnny comes across a skilled surgeon Jules Segal. He identifies the root cause of Johnny's voice failing him and repairs it. Johnny doesn't trust the doctor and never believes his voice could come back. One night though, he just feels like singing and does sing - alone. He realises his voice is back. He can sing again. Johnny is delighted. All the acting in the movies, being a producer, earning money, being in Don's good books, none of it has been able to make Johnny happy. But one night of singing and the realisation that his voice is now back makes him extremely happy. It shows. To Johnny's surprise, Nino is standing behind him listening. Johnny senses Nino is happy for him and yet curiously jealous. When Nino is about to die through his own excesses in life, Johnny finally realises - Nino was not jealous of Johnny getting his voice back. He was jealous Johnny had something in life that could make him so happy. Nino didn't. There was nothing in life that Nino cared about enough that could make him live. Nino had everything. But no purpose. No passion. That brought him to his deathbed eventually.

What is my purpose in life?

What is my passion?

Where do I want to be ten years from now?

Do I have something in my life that will make me feel absolutely lousy if I lost it?

Do I have something in my life that will make as happy as Johnny Fontane if I rediscovered that lost treasure?

WHAT IS IT?

Wish I knew!

ऍश, अभि आणि शिल्पा...

गेले दोन महिने जाम म्हणजे जाम बिझी आहे! श्वास घ्यायला वेळ नाहिये, ब्लॊग कुठुन लिहिणार... शेवटी इंद्राची आराधना केली तेव्हा प्रसन्न झाला देवांचा राजा - आणि आजचा हा दिन दिसला! आख्ख्या इंग्लडमध्ये स्नोफ़ॊलने धुमाकूळ घातलाय... सगळ्या मिटिंग्ज कॅन्सल्ड - ऑफ़िसला ऑफ़िशियली दांडी... म्हटलं देवाने दिलेल्या 'स्नोसंधी' ला गमावायला नको! :-)

चलो ब्लॉग लिखते हैं!

नेहमीप्रमाणेच जेव्हा तुम्हाला कॉमेंट करायला वेळ नसतो तेव्हाच काही मोट्ठाले इवेंट्स होउन जातात.
उदा. ऍश-अभीची ही नवी जुनिअर जोडी... अहो आपली आहे की अभिजित कुलकर्णी - अश्विनी कुलकर्णीची ओरिजिनल जोडी... हे अभिषेक-ऐश्व्रर्य़ा तर कालचे छोकरा-छोकरी! :-P

पण दोन्ही 'ऍश'नी चांगले 'अभि' गटवले बरं! :-)

'ऍश सिनियर' बद्दल अजुन जास्त काही लिहुन मला फ़टके नाही खायचेत पण 'जुनियर ऍश' को तो बॉस मान गये! क्या चॉइस है! मला वाटतं बच्चन्स आता भारतातलं सगळ्यात मोठं सेलेब्रिटी कुटुंब होणार आहे! अभि जरा चाचपडला सुरुवातीला (सिनियर नाही हो जुनिअर!)... पण आताशा त्याला चांगलाच सूर गवसलाय!

सरकार, बंटी और बबली, ब्लफ़मास्टर, गुरू, धुम १ आणि २, दस...

बर्याच पिक्चरमध्ये चांगला चमकलाय...

हो, कधी कधी त्या वाढलेल्या दाढीत आंघोळ न करता आल्यासारखा वाटतो खरा पण बाकी बर्याच बाबतीत त्याने बापाकडुन चार चांगल्या गोष्टी घेतल्यात - आवाज, उंची, स्क्रीन प्रेझेन्स, डोळ्यातली आग (सरकार, "मैने भाई को मार दिया" चा सीन)! तरी बापाचा क्लोन वाटत नाही ही खरंच खुप जमेची बाजू... अमिताभ बच्चन नावाच्या वटव्रूक्षाखाली खुरटून न जाणं तसं अवघडच! पण छान प्रगती केलिये जुनिअर एबी ने!

रिसेंटली फ़रहा खान / श्यामक दावर कडुन हात पाय हलवायचे धडेही घेतलेत बहुधा... बराच सुधारलाय - रेफ़्युजी मधला अभी आणि आताचा... बराच फ़रक आहे, नाही?

तर आता सुधारलेला, स्थिरावलेला, स्वत:चा जम बसलेला अभिषेक... त्यात स्वत:चं करियर उतरणीला लागलंय पण अजुनही वेळ गेलेली नाही अश्या परिस्थितीत - settling down हे खरंच मस्तच attractive असणार ना ऍश ला?

ह्या पोस्टवर ट्युलिप ऍश ऍण्ड कंपनी मला टोमणे मारणार आहेत - 'मेल शॉविनिस्ट' म्हणुन - पण आपुन को जो लगा वो आपुन ने लिख डाला बाप! ये आपुन का ब्लॉग है! इधर सिर्फ़ आपुन का हुकुम चलता है, क्या? :-P

जोक्स अपार्ट - गेले दोन महिने खरंच हॅपनिंग होते पण... खुप काम होते (आणि आहे) आणि इथे काही ना काही चालुच आहे! शिल्पा शेट्टी आणि सेलेब्रिटी बिग ब्रदर (CBB) ला घेउन इथे केव्हढा गहजब झालाय!! जेड गूडी, डॅनियाल आणि जो ओ'मिरा ला तर आता वाटत असेल की कुठुन अवदसा आठवली आणि ह्या गेम शो मध्ये भाग घेतला!

अर्थात त्यांच्या आजच्या परिस्थितीला बर्याच अंशी त्यांचं स्वत:चं वर्तनच कारणीभुत आहे! CBB चे एपिसोड्स ज्यांनी पाहिले असतील त्या सगळ्यांनाच ह्या त्रिकुटाला डिफ़ेंड करणं किती अवघड आहे हे जाणवलं असेल! त्यांचं वर्तन जास्त हायलाइट होण्याचं आणखी एक मुख्य कारण म्हणजे शिल्पा शेट्टी! बॉलिवूड मुविज मध्ये युपी बिहार ला लुटायला निघालेली ही आयटेम गर्ल प्रत्यक्षात एकदम controlled, soft-spoken, कुठल्याही प्रकारच्या provocation खाली सुद्धा स्वत:ची डिग्निटी न सोडता वागणारी व्यक्ती असेल असं मला कुणी सांगितलं असतं तर माझा विश्वासच बसला नसता! But she was amazing in Celebrity Big Brother!

शिल्पाने भारताचं नाव काढलं ह्यात शंकाच नाही! इथल्या तिच्या एका शब्दावरुन गहजब करायला टपुन बसलेल्या मिडियाला तिने तशी संधीच दिली नाही! उलट तिच्या तश्या वागण्यामुळे इथल्या प्रसार माध्यमांना तिची दखल घेणं आणि तिचं कौतुक करणं भाग पडलं!

काल परवा 'बूट्स' मध्ये एका मॅगेझिनमध्ये जेड चा फ़ोटो दिसला आणि आपोआपच हेडलाइनकडे लक्ष गेलं - तिला जिवानिशी मारण्याच्या धमक्या येताहेत म्हणे! CBB संपल्या संपल्या दुसर्याच दिवशी बातमी आली होती कि डॅनियालच्या बॉयफ़्रेण्ड (टेडी शेरींघम, फ़ूट्बॉलपटू) ने तिला सोडचिठ्ठी दिलीये... आणि आता काल जो ला सायकॊलॊजिस्ट्ची ट्रिट्मेंट चालु असण्याची बातमी आलिये - तिने CBB च्या निर्मात्यांना नोटिस दिलिये म्हणे!

कुणालाही अश्या गोष्टींना सामोरं जावं लागु नये हे खरंच.

पण ह्या त्रिकुटाला जस्टिफ़ाय करणं अवघड आहे हे ही तितकंच खरं!

त्यांच्या सगळ्या वागण्याच्या विडिओ टेप्स आधीच CBB वर प्रकाशित झाल्यामुळे त्यांना स्वत:चा बचाव करणं जड जातंय! I hope that this controversy dies down soon and these people start with their usual life again - leaving behind this dark episode!

गेले काही दिवस घरी टीवीवर शाहरूख उड्या मारतोय - 'कर ले कर ले इक सवाल' म्हणत... पण त्या विषयी पुन्हा कधी तरी... :-)

एका घराची गोष्ट

असेच एकदा बाणेर रोड वरुन आम्ही एक साइट शोधत जात होतो. त्यावेळी आम्हाला अगदी रस्त्यावरच दूसरी एक साइट दिसली. त्यातली एक १० मजली इमारत जवळजवळ पुर्ण झाली होती आणि अजुन एक बिल्डिंग बनत होती....

नेहमीप्रमाणे गाडी लावुन आम्ही साइट ऑफ़िस शोधलं. पूर्ण झालेल्या इमारतीच्या बाजुला आणि नुकत्याच बांधकाम सुरू झालेल्या इमारतीच्या बरोबर समोर साइट ऑफ़िसची तात्पुरती एकमजली चाळवजा शेड होती. शेडची सजावट मात्र सुरेख होती. समोर एक सुंदर कारंजा. आत AC. पिण्याच्या पाण्यासाठी कूलर. खाली स्पार्टेकचं फ़्लोअरींग. एकुण त्या शेडचं शेड असणं जितकं लपवता येईल तितकं लपवण्याचा प्रयत्न करण्यात आला होता!

गेल्या गेल्या तिथल्या एका माणसाने आमचं तोंडभरुन स्वागत केलं. काचेच्या दोन पेल्यांत स्वच्छ आणि थंडगार पाणी आणुन ठेवलं. इतक्या उन्हातुन गेल्यावर थंड पाणी पिण्यासारखं दुसरं सुख नाही! :-) तिथला मॅनेजर आम्ही पोचलो तेव्हा फोनवर होता. तो रिसिव्हरवर हात ठेवुन आम्हाला आधी 'सॉरी' म्हणाला. आम्हाला पाणी ज्याने आणुन दिलं होतं त्या तिथल्या माणसाला (त्याचं नाव आता आठवत नाही, आपण त्याला गणेश म्हणु या.) त्याने आम्हाला 'सॅम्पल फ़्लॅट' दाखवून आणायला सांगितलं. आणि आमच्याकडे वळुन -

'सर, आप लोग फ़्लॅट देखकर आइये, in the meanwhile, let me finish me the call. Please excuse me.' असं अगदी पोलाइट्ली बोलला.

त्याचं वागणं मला आवडलं. आम्ही दोघं गणेश सोबत सॅम्पल फ़्लॅट बघायला निघालो. हा फ़्लॅट कमी बांधकाम झालेल्या इमारतीत होता. विटांच्या राशी, सिमेंट्च्या गोण्या, बाकीचा बांधकामाचा कचरा अश्या सगळ्या गोष्टी चुकवत आम्ही पहिल्या मजल्यावरच्या त्या फ़्लॅटमध्ये (एकदाचे) पोचलो...

"Wow! Amazing!! This is fantastic!!!" माझी पहिली प्रतिक्रिया. मनात.

माझी आणि शुभांगीची नजरानजर झाल्याझाल्या मला कळलं की आमची दोघांची प्रतिक्रिया अगदी सेम होती. वरकरणी मात्र आम्ही दोघेही काही बोललो नाही. कारण? एखाद्या गिर्हाइकाला फ़्लॅट आवडलाय म्हटल्यावर बिल्डरचा माणुस लगेच भाव वाढवायची शक्यता नाकरता येत नाही! आम्ही फ़्लॅट्च्या दारात उभे होतो. समोर प्रशस्त हॉल होता. हॉलचं सिलिंग एखाद्या शोरूमसारखं दुमजली उंच होतं. मधोमध एक सूंदर झूंबर लावलेलं होतं. हॉलच्या पलिकडे हॉलइतकीच प्रशस्त टेरेस होती. उजवीकडे हॉलला लागुनच डायनिंग. डायनिंगच्या पलिकडे किचन. किचनला लागुन एक ड्राय बाल्कनी. किचनच्या दाराच्या डावीकडे एक काऊंटर वॉश बेसिन. त्याच्या पलिकडे वरच्या मजल्यावर जाण्यासाठी जिना. मी भारतात प्रथमच डुप्लेक्स पाहत होतो. जिन्याच्या पलिकडे बाथरूम आणि अगदी शेवटी, टेरेसला लागुन एक प्रशस्त बेडरुम.

The design was perfect. It all fitted so nicely in that space.

एकूणच त्या घराचा 'लूक' अगदी ग्रॅण्ड होता.

शुभांगीच्या डोळ्यात 'हिमांशु, प्लीज, मला हेच घर हवं!' मला स्पष्ट वाचता येत होतं! ती त्या घराच्या प्रेमात पडली आहे हे मला लगेच कळलं! आणि तिच्या इतकाच त्या घराच्या मीसुद्धा प्रेमात पडलो होतो! :-)

वरच्या मजल्यावर जिन्याच्या लॅंडीगवर लगेचच एक खिडकीवजा मोकळी जागा होती. तेथुन खालचा हॉल, टेरेस, मुख्य दरवाजा, सगळं वरच्या मजल्यावर राहुनच दिसत होतं. ती कन्सेप्ट मला प्रचंड आवडली!

It was so practical and so unique.

लॅंडींगच्या उजवीकडे खालच्याच मजल्यावरच्या प्लॅनची कॉपी होती. बरोबर खालच्या मजल्यावरच्या बेडरूमएव्हढीच दुसरी बेडरूम - with attached bathroom.

आणि लॅंडींगच्या दुसर्या बाजुला सगळ्यात मोठी मास्टर बेडरुम. मास्टर बेडरुमला लागुनच अजुन एक छोटीशी टेरेस! हे ही मला खूप आवडलं! मास्टर बेडरुममधुन दुसर्या बाजुला खालच्या मुख्य दरवाजाच्या बरोबर वर दुसरा दरवाजा होता. म्हणजे घराला दोन मुख्य दारं होती. आम्ही दोघेही तो फ़्लॅट बघुन जाम खुश झालो होतो.

It appeared as if the end of our six-month-long search was near...

फ़्लॅट बघुन आम्ही परत खाली गेलो तेव्हा आम्हाला कल्पनासुद्धा नव्हती की आमच्या पुढ्यात काय वाढुन ठेवलंय!

"मग, कसा वाटला सॅम्पल फ़्लॅट साहेब?" मॅनेजरचा कॉल एव्हाना संपला होता.

"आम्हाला फ़्लॅट तर चांगला वाटला. ह्या एरियात काय रेट चालुये सध्या?" मी खडा टाकुन पाहिला.

"बाणेर रोड तर आज काल एकदम हॉट एरिया झालाय. शिवाय आपली कामाची क्वालिटी तुम्ही पाहिलीच! रेट इथे १५०० च्या खाली नाहीच कुठे." मॅनेजर.

"बरं डुप्लेक्स कोण-कोणत्या मजल्यावर शिल्लक आहेत अजुन?" मी. १५०० मला रिझनेबल रेट वाटला. मी कोपर्या-कापर्यात २२०० भाव सांगणारे पाहिले होते त्यामुळे मी पण तसा निर्ढावलेला झालो होतो एव्हाना! :-)

"डुप्लेक्स? गणेश तुम्हाला बोलला नाही का की डुप्लेक्स नाहियेत शिल्लक म्हणुन? माफ़ करा पण डुप्ले़क्स सगळे आधीच बूक झालेत. आम्ही तो सॅंपल फ़्लॅट दाखवतो ते amenities दाखवण्याकरता. त्याचं काय आहे की 3BHK चा सॅंपल फ़्लॅट अजुन तयार नाहिये त्यामुळे असा गोंधळ होतोय." मॅनेजर ने आमच्या स्वप्नांवर एका फ़टक्यात पाणी फ़िरवलं!

"ओह नो..." आम्ही दोघंही!

"तुमची अजुन कूठे एखादी विंग होतेय का?" मी आशेचा शेवटचा किरण म्हणुन विचारलं.

"सॉरी. ही शेवटची बिल्डिंग. अहो पण डुप्ले़क्स नाही मिळाला तर काय झालं. 3BHK आहेत की अजुन. तेही चांगले आहेत." मॅनेजर ने आम्हाला दाखवायला प्लॅन्स काढले.

"..." आम्ही काहीच बोललो नाही पण आमची निराशा लपुन राहिली नव्हती. मॅनेजरला ते जाणवलं असावं.

"अहो, तुम्ही फ़क्त एक आठवडा उशीरा आलात. मागच्याच आठवड्यात एक पार्टी येउन टोकनचा चेक देउन गेली." मॅनेजरने माहिती पुरवली.

"ओह.." आम्ही दोघंही जाम अपसेट झालो होतो. स्वत:वरच. गेल्या सहा महिन्यात आम्ही त्या जागेवरुन कमीत कमी ४ वेळा गेलो असू. हा प्रोजेक्ट दिसला कसा नाही ह्या आधी??

टेबलवरचा फ़ोन वाजत होता...

"हॅलो" मॅनेजर.

इकडे मी माझ्याच विचारात मग्न होतो. How can I miss this site? It was bang on the road! Not even hundred feet inside. मी मनाशी खूणगाठ बांधली की इथुन पुढे असा निष्काळजीपणा अजिबात करायचा नाही. बारकाईने रस्ता आणि बोर्डकडे लक्ष ठेवुन गाडी चालवायची. अजुन एखादा ड्रीम फ़्लॅट हातुन असा जायला नकॊ. मला ते हातातुन काहीतरी मौल्यवान वस्तु सुटत असल्याचं आणि आपण काहीच करू शकत नसल्याचं फ़ीलिंग अजिबात आवडलं नाही.

मॅनेजर अजुन फ़ोनवर होता. मला मात्र तिथे अजुन बसवेना. मी उठलो.

नजरेनेच "आम्ही निघतो" ची खूण करत मी आणि शुभांगी तिथुन निघालो.

पण मॅनेजर काही ऐकेना. "अहो थांबा. एक मिनिट बसा. माझं बोलणं झालंच आहे." अश्या त्याच्या खाणाखुणा सुरु होत्या.

तो माणुस आमच्याशी खूपच चांगला वागला होता. त्याची एक छोटीशी रिक्वेस्ट मला नाकारता येईना.

शेवटी मी नाखुशीनेच परत बसलो.

"साहेब - शेवटचा डुप्लेक्स तुमच्याच नशिबात दिसतोय!" मॅनेजर फ़ोन ठेवता ठेवता बोलला.

मी चमकलोच!

"म्हणजे?" मी गोंधळुन विचारलं.

"अहो मागच्या आठवड्यात ज्यांनी हा फ़्लॅट बूक केला ना, त्यांना आधीपासुनच कॅम्पमध्ये घर हवं होतं! तिथे त्यांना मनासारखं काही मिळेना म्हणुन मग शेवटी त्यांनी आपल्याकडे डुप्लेक्स बूक केला. नशीब बघा. त्यांनी कॅम्पमधल्या घराची आशा सोडली आणि लगेच एकाच आठवड्यात देवाने त्यांना मनासारखं घर दिलं. कॅम्पमध्येच!

मॅनेजरने खुलासा केला.

"त्यांचाच फ़ोन होता. टोकनचा चेक परत कसा मिळेल त्याची चौकशी करत होते!"

माझा तर आधी विश्वासच बसला नाही.

"WOW! That's a great news!!" मी.

"माझा सल्ला ऐकाल साहेब तर जो काय निर्णय घ्यायचा तो लवकर घ्या. हा फ़्लॅट जास्तीत जास्त पुढच्या रविवारपर्यंत राहिल." मॅनेजर.

....

<<<<आज>>>>

आपलं घर सुद्धा आपल्या नशिबाचा एक भाग असतं!

जे, जेव्हा, जिथे नशिबात असेल तेच, तेव्हाच आणि तिथेच मिळतं!

हा किस्सा घडल्याच्या २४ तासांत मी टोकन चेक देउन हे घर बूक करुन ठेवलं होतं.

नंतर थंड डोक्याने विचार करुन, ४ अनुभवी लोकांचा सल्ला घेउन मी खरेदीखत केलं.

ह्या सुटीत भारतात त्या घरात राहायचा योग आला.

माझ्या सम्पुर्ण वास्तव्यात सतत मला ह्या घराची आणि माझी पहिली भेट आठवत राहिली.

वाटलं - हे घर मी नाही, ह्या घराने मला निवडलं!

आणि ते खरंच आहे.

१० दिवस ह्या घरात राहिलो तर मनाला कुठेतरी वेगळीच शांती लाभली. एक क्षणभरही कंटाळलो नाही. "सुकून" ह्या हिंदी/उर्दू शब्दाचा मराठी पर्याय मला आता सुचत नाहिये पण इथे राहुन मला नक्कीच सुकून लाभला.

हे घर आमचंच होतं.

आम्ही ह्या घराचेच होतो.

देवाने किंवा दैवाने - भेटलो ते फ़ार बरं झालं!

नसतो भेटलो तर कदाचित आयुष्यभर एक रूखरूख लागुन राहिली असती - अरे तो सुंदर डुप्लेक्स मिळाला असता तर?!

भारत यात्रा

आताच भारतातून परत आलो. वर्षानंतर भारतात जायला मिळतं तेव्हाचा आनंद काही औरच! फ़ोनवर कितीही गप्पा मारल्या तरीही घरच्या सगळ्यांना भेटून बोलण्यातला आनंद फ़ोनवर नाही मिळत! फ़ोन करुन मला तर अनेकदा हूरहूर लागते. उदास व्हायला होतं. वाटतं उगाच फ़ोन केला - चांगला रूळलो होतो - आता परत आठवण! हळुहळू सवय होउन जाते. मग आठवडाभर काम आणि वीकेंडला फ़ोन करायचं रूटिन अंगवळणी पडून जातं.

पण ह्या पोस्ट्चा विषय फ़ोन आणि आठवणी नाहीच!

दर वेळी भारतात जायचं म्हटलं की घरच्यांना भेटायची, मित्रांना भेटायची उत्सुकता असते. ह्या वेळी खूप जास्त उत्सुक होतो जायला तो वेगळ्याच कारणांसाठी.

पहिलं कारण म्हणजे - गेल्या वर्षात आमच्या घरात ऍड झालेली एक नवी मेंबर. माझी मुलगी - अनन्या. तिचा जन्म इथेच झाला. घरच्या सगळ्यांना इकडे येणं शक्य नव्हतं आणि तिला खूप लहानपणी न्यायची आमची इच्छा नव्हती. तान्ही बाळं खूपच नाजूक असतात आणि खूप demanding सुद्धा! तिला एवढ्या दूर न्यायचं तर तिचे हाल आणि तिच्या आईचेही! आता ती बर्यापैकी मोठी झालिये तर म्हटलं जाउन यावं. आजी, आजोबा, काका, मामा मंडळीना जरा खेळु देत. नाही तर चालायला लागेल, बोलायला लागेल आणि आपल्या घरातलं बाळ आपल्या नजरेआड इतकं मोठं होउन गेलं आणि आपल्याला तिचे लाड करायला मिळालेच नाहीत अशी त्यांना हूरहूर!

आणि ती चिमूरडीपण कुठे कमीये? तिला पण भरपूर माणसं लागतात! भारतात राहिलो महिनाभर तर सगळ्यांकडे जायला तयार - अगदी अनोळखी माणसांकडे सुद्धा! सगळ्यांना तोंडभरून smile देणार. बघणारा खूश. परत मॅडम त्यांच्याकडे झेप घेणार हसत हसत. समोरचा आधीच खुश झालेला, बाळ आपल्याकडे यायला मागतंय म्हटलं की त्यांना तर तिला कुठे ठेवू आणि कुठे नको असं होउन जायचं! त्यामुळे माझी आणि शुभांगीची baby sitting duty वरून जवळ जवळ उचलबांगडीच झाली! अर्थात आम्हालाही तो एक welcome break होता म्हणा! पोरीचा कंटाळा अजिबात नाही आला पण दिवसभर एकट्याने बाळाला सांभाळणं आणि चार जणांनी थोडा हातभार लावणं ह्यात खूप फ़रक पडतो! एकट्या माणसाची मानपाठ एक होउन जाते. It's fun but very tiring. थोडा विसावा ममा-पपाला पण हवाच असतो! :-)

दूसरं कारण म्हणजे - गेल्या वर्षात आमच्या family त ऍड झालेलं नवं घर! :-)

लग्नानंतर मी आणि शुभांगीने सहा महिने जवळ जवळ प्रत्येक वीकेंड्ला आख्खं पुणं पालथं घातलं. एक कलमी कार्यक्रम - घर शोधणे! आम्ही दोघेही पुण्यात नवे. रस्ते माहित नसत. आपली ऍक्टिवा काढायची. एक कुठला तरी रस्ता पकडायचा. कूठे कूठे कंस्ट्रक्शन चालु आहे बघत निघायचं! एखाद्या ठिकाणी चांगला प्रोजेक्ट दिसला कि गाडी लावायची, साईट ऑफ़िस शोधायचं आणि सगळी माहिती काढायची. बिल्डर लोकांच्या a/c ऑफ़िसमध्ये बसुन brochure बघुन घरं सिलेक्ट करण्यापेक्षा स्वत: घर शोधुन अशी माहिती काढणं आम्हाला दोघांना आवडायचं! एक तर पुण्याची माहिती व्हायची. आम्हाला पुण्याची जेवढी माहिती असं फ़िरुन झाली तेवढी अन्यथा कधीच झाली नसती. परत बिल्डर लोकांची घर विकायची पद्धत काहीवेळा आम्हाला पटत नसे. Brochure मध्ये लिहिलेलं असणार की अमुक रोडवर साइट आहे. प्रत्यक्ष जाउन बघितलं की त्या रोडवरच्या कुठल्या तरी offroad वर अर्धा एक किलोमिटर आतमध्ये साइट. घर बघायच्या आतच आमचा मूड ऑफ़ झालेला असे. एवढ्या रणरणत्या उन्हात भर दूपारी असा पोपट झाला की आम्ही जाम वैतागायचो! एक तर ऊन. दुसरं म्हणजे बहुतेक construction चालु असलेले विभाग आमच्या घरापासुन १५ किमी दूर. इतक्या दूर जाउन असल्या कोपर्यातली घरं बघायचा अजिबात मूड नसायचा.

पण अश्या गोष्टीमधुन आम्ही बरंच काही शिकलो! एक तर बिल्डर लोकांना 'योग्य प्रश्न' विचारायचे. घरुन निघण्याआधीच विचारुन घ्यायचं मेन रोड पासुन साइट किती 'आत' आहे? त्याने सांगितलं २ मिनिटाच्या अंतरावर आहे कि समजायचं अर्धा किमी तरी आहे. त्याने सांगितलं की ५-१० मिनटांवर आहे तर सरळ Ditch. बिल्डर म्हणतो १० मिनिट म्हणजे त्याची साइट ऍड केलेल्या रोडवर जवळ्जवळ नसतेच! आणि साइट रोड्वर अगदी दर्शनी भागात असेल तर तुम्ही तिकडुन जाताना तुम्हाला ती दिसतेच!

आमचं रूटिन ठरलेलं असे. घरून निघताना ऍक्टिवाचा किमी काऊण्टर नोट करून घ्यायचो. आणि परत एखाद्या लॅण्ड्मार्कपासुन सुद्धा अंतर मोजायचा प्रयत्न करायचा. For example, पाषाणकडे घर बघायला जाताना युनिवर्सिटी सर्कल पासुन शक्यतो अंतर मोजायचं!

असेच एकदा बाणेर रोड वरुन आम्ही एक साइट शोधत जात होतो आणि आम्हाला अगदी रस्त्यावरच दूसरी एक साइट दिसली. त्यातली एक १० मजली इमारत जवळजवळ पुर्ण झाली होती आणि अजुन एक बिल्डिंग बनत होती....

मला माहित आहे की अभ्या, ऍश ही मंडळी मला शिव्या घालणार आहे म्हणुन पण... रात्रीचे अडीच वाजलेत आणि उद्या मला "पहाटे पहाटे" १० वाजता उठावं लागणार आहे. सध्या इथेही माझं घर संशोधन चालु आहे. त्याची १२ ला appointment आहे. आता झोपलंच पाहिजे! :-) बाकी नंतर...
(क्रमश:)

सोनू निगमचा कभी अलविदा...

तुमको भीss है खबssर
मुझको भीss है पताss
हो रहाss है जुदाss
दोनों काss राsस्ताs

दूssssर जाssके भी मुझसे
तुsssम मेरीss यादों में रहना

कभी अलsविदा ना कहना...
कभी अलsविदा ना कहना...
कभी अलविदा ना कहना...

फ़ार वर्षांनंतर एखादे गाणं इतकं आतपर्यंत भिडलं असेल... शब्दांपेक्षाही सोनु निगममुळे! गेली कित्येक वर्षे सोनु निगमला ऐकतोय. रफ़ीच्या जवळपास जाणारा आजच्या काळातला एकमेव गायक. पण ह्या गाण्याने सोनु निगम अचानक ढांगा टाकत दोन चार जिने चढुन रफ़ीच्या अगदी शेजारी जाऊन पोचल्यासारखा वाटला. पहिल्या चार ओळी पहिल्यांदा सोनू गातो तेव्हा बॅकग्राऊंड्ला म्युज़िक जवळजवळ नाहीच! तरीही कुठेही बेसूर न होता, लय न चूकता आणि अतिशय भावगर्भ् आवाजात सोनुने ह्या ओळी गायल्यात. सूरेख!

अलका याग्निक ह्या गाण्यात त्याच्या पासंगालाही पुरली नाहीये! तिचा आवाज ऐकायला गोड वाटतो पण त्यात सोनूच्या गायकीतला 'गाणं आतुन आल्याचा' भाव जाणवत नाही. तिच्या ओळी कुठेही बेसुर नसुनही 'कोरडया' वाटतात. किंबहूना अलकाला 'भाव' न सापडल्यामुळे सोनु जास्तच 'भाव' खाऊन जातो!

करण जोहर, आदित्य चोप्रा आणि यश चोप्रा ह्या त्रिकूटाला बाकी काहीही दोष द्या पण ह्या लोकांनी हिंदी गाण्यातली जूनी 'मेलडी' टिकवुन ठेवण्यात गेल्या दोन दशकांत बरंच contribution दिलंय एवढं क्रेडिट ह्यांना द्यावंच लागेल!

बाय द वे, मामा, तु इजाज़त जसा स्वत:च्या बदलांसकट बनवायचं म्हणतो आहेस ना, तसा हा 'कभी अलविदा ना कहना' करणने यश चोप्राच्या सिलसिलावर बेतलाय आणि स्वत:च्या बदलांसकट सादर केलाय. पण त्याने तो इतका बदललाय की सहजासहजी ही गोष्ट ध्यानात येत नाही! What say?

बाकी पिक्चरमध्ये काहीही आवडो न आवडो पण त्यात करणने खूप मेहनत केलिये ही गोष्ट निर्विवाद.
छोट्या छोट्या गोष्टी - 'रॉक ऍण्ड रोल सोनिये' च्या शेवटी अमिताभची 'मायाs' हाक आणि नंतरचं छोटंसं लेक्चर. हो, ते फ़िल्मी आहे पण ते लेक्चरच कथानक पूढे घेउन जातं.

अभिषेक, राणी आणि अमिताभचं नातं...

अभिषेकचं राणीला शेवटी अमिताभचा एक सुंदर फोटो देणं...

किरोन खेरचं प्रिटीसोबत राहणं आणि प्रिटीचंदेखिल मोठ्या मनाने तिला सामावुन घेणं...

पिक्चरची एकूणच हाताळणी संवदेनशील आहे आणि त्याचा परिणाम होतोच. आणि म्हणुनच मला वाटतं की करन जोहर सारख्या ताकदीच्या दिग्दर्शकाने कथानक थोडं सांभाळुन निवडावं. कमिट्मेण्ट नसतानाही लग्नाच्या बेडीत अडकुन नंतर त्यातून सुटताही येतं असं विचित्र आणि धोकादायक चित्र ह्या पिक्चरमधुन उभं राहतं. मला वाटतं हे अतिशय चूकीचं आहे. मी स्वत: कॉलेजच्या दिवसांत पिक्चर पाहून किती influence व्हायचो हे आठवल्यावर तर मला जास्तच काळजी वाटते! एखादा तरूण किंवा तरूणी असा पिक्चर बघून ज़र लग्नाबाबत - No big deal, if it doesn't work out I'll look for someone else - असा समज करुन बसला/ली तर? विचार करून कांटा येतो अंगावर!

बोहल्यावर बसलेल्या नवरदेवाच्या आणि नवरीच्या मनांत काय चालू असतं आणि त्यांचं आयुष्य त्या एका दिवसाने किती प्रचंड बदलतं हे स्वत: त्यातुन न गेलेल्या करणला कोण आणि कसं समजवणार?
शादी का लड्डु खाके तो देखो करण बाबू - फ़िर एक और 'कभी अलविदा ना कहना' बनाना - it will be interesting to watch how your perspective changes!

But the bottomline is - Sonu Nigam has given one of his best performances in the title song! मज़ा आ गया सुनके!

रिमेकच्या जमान्यात माझे प्रतिनिधी!

आज मामाच्या ब्लॉगवरचा डॉनचा उल्लेख वाचुन रिमेक्स चा विषय डोक्यात घुसला.
जनता ज़र रिमेक्स बनवतेच आहे तर हे लोक इतका नतद्र्ष्ट्पणा का करताहेत हे मला समजत नाही!

अहो, ज़र तुम्हाला कुणी म्हणतंय की भूतकाळात जा आणि हवा तो क्रिकेटर बन तर हया लोकांची मजल रवि शास्त्री, रॉजर बिन्नी आणि ख्रिस ब्रॉडच्या पलिकडे जात नाहीये!

डॉन ब्रॅड्मन, गॅरी सोबर्स, रोहन कन्हाय, क्लाईव लॉइड, रिचर्डस, गावस्कर, कपिल देव मेलेत का??

आय मीन खरोखर एखाद दोन टपकले असतीलही पण भूतकाळात जाल तेव्हा होतील की जिवंत!

ज़रा नजर ऊन्ची रख्खो ना यार!

रिमेक्सच करायचेत लोकांना तर हया लिस्ट वर विचार व्हावा -
१. आनंद: ओरिजिनल आनंदमधल्या आनंदच्या जागी आमिर खान आणि बाबु मोशायच्या भुमिकेत अभिषेक बच्चन . मुरारिलाल राजपाल यादव किंवा परेश रावल.

२. चुपके चुपके: धर्मेन्द्र - अक्षय, अमिताभ - अभिषेक, जया - राणी, शर्मिला - ऍश, ओमप्रकाश - परेश रावल.

३. दो बिघा ज़मीन: बलराज साहनी - आमिर खान

४. अर्धसत्य: (ओम पूरी ऎवजी कुणाला घेणार? अजय देवगण बहुतेक!)

५. तीसरी कसम: सगळ्यात महत्वाचं म्हणजे गाणी जमायला हवीत. भूमिका: राज कपूर - गोविंदा, वहिदा रेहमान - ऍश.

६. विक्रम गोखले, सविता प्रभुणे, अशोक सराफ़ आणि बच्चू आणि छकुली हे दोन बालकलाकार ह्यांचा एक सुन्दर मराठी पिक्चर आहे - आठवला - कळत नकळत!

भुमिका: विक्रम गोखले - संजय दत्त, सविता प्रभुणे - राणी, अशोक सराफ़ - अर्शद वारसी.

७. सरकारनामा

यशवंत देव - मोहन जोशी, त्याचा 'सत्कार' करणारा माणुस - चायना गेटचा विलन 'जगीरा', दिलिप प्रभावळ्कर - दिलिप प्रभावळ्कर, अजिंक्य देव - अभिषेक, खेडूत विलन - अजय देवगण.

८. ३६ घंटे!

९. तेरे घर के सामने (ओमप्रकाशच्या भुमिकेत परेश रावल ला घेउन + ए आर रहमान ला चॅलेंज करून की हिम्मत है तो ओरिजिनलसे मेलोडियस गानें बना के दिखा!)

१०. जाणता राजा (एक trilogy लागेल पण चालेल!) शिवाजी महाराज शोधावे लागतील!

मी सगळ्यांच्या कॉमेण्ट्सची वाट पाहतोय! :-)

H4 चे दिवस!

आय आय टी मधल्या नव्या ऍडमिशन्स नूकत्याच संपल्या होत्या. अभ्यानेही जॉइन केलं होतं! कधी वाटलं नव्हतं प्रवरा सोडताना की परत एकाच ठिकाणी राहायचा, काम करायचा योग येईल म्हणुन! पण आला होता! :-)

तिसरे सेम सुरू झालं होतं आणि जनता आपल्या आपल्या रामरगाड्यात मग्न झाली. होस्टेलवर फ़ारसं कूणी दिसेना. उदास वातावरण दिवसभर. फ़क्त लंच टाइमला मेसमध्ये आणि संध्याकाळी आख्ख्या होस्टेलमध्ये फ़ूल टू धमाल!

कॅरमबोर्ड वर "भाय"चं टोळकं त्याला चीअर करतंय... त्याचे opponents बदलताहेत पण हा पठ्ठ्या कूणातरी सोम्या गोम्याला पार्टनर बनवून (कधी कधी तो मी पण असायचो!) एक एक opponent ची वाट लावतोय! स्ट्राइकर "भाय"च्या हातात असला की कमीत कमी हॅट-ट्रिक तर ठरलेलीच! समोरचा ऍटेम्प्ट सुद्धा करणार नाही अशा कॉइन्स हा लीलया 'टाकायचा'. आर्धे प्रतिस्पर्धी तर त्याचा असा 'कॉन्फ़ी' पाहूनच हरायचे! भायचा पार्टनर बनुन त्याचा गेम पाहायला खतरनाक मजा यायचीच पण त्यापेक्षा पण मी एन्जॉय करायचो त्याचा प्रतिस्पर्धी बनुन त्याला हरवणं! कुठल्याही सोम्या गोम्याला हरवण्यात काय मजा यार? ;-)

"भाय" के खिलाफ़ खेलके... उसके कॉन्फ़ीसे लडके उसको हराके जब उसको कॅरमबोर्डसे भगाते थे ना तो पूरे H4 में "H44444444.... H4444444444" के नारे गुंजते थे! :-))

काय मजा यायची... हरवणारा एकदम 'instant celebrity' बनायचा! अर्थात २ राउंड्नंतर "भाय" नावाचा 'जख्मी शेर' त्याच्या समोर बसून त्याचा फ़न्ना उडवायचा ही गोष्ट वेगळी! तेव्हाचा भायचा गेम तर एकदम बहारदार! तोपर्यंत हसत खेळत, ह्याची त्याची टर उडवत खेळणार्या भायला तेव्हा त्याची "रेप्युटेशन" परत मिळवायची असे! त्यामुळे फ़ूल कॉन्सन्ट्रेशन! :-)

पण तिसरे सेम सुरू झाले तसे कॉलेजचे दिवस संपायचे वेध लागले. सहा महिन्यात आपण इथून बाहेर पडणार... पण जाणार कुठे?

भायचा कॅरम बघायला मजा यायची पण लगेच वाटायचं - आयला ह्या भायची नोकरी पक्की आहे! हा आता मस्त Scientific Officer Grade C बनुन लगेच गॅझेटेड ऑफ़िसर बनणार आहे! आपण कुठे जाणार?
जसजसे दिवस जात होते तसतसा "जाणार कूठे?" चा बागुलबुवा जास्त भीतीदायक वाटु लागला होता. कॅरममधला 'एन्थू' त्यामुळे कमी झालेला...

प्लेसमेंट ऑफ़िस आता लॅब आणि होस्टेलइतकंच रेग्युलरली जायचं ठिकाण झालं होतं!

सप्टेम्बर आला.

आता फ़क्त तीन महिने राहिले होते! माझा प्रोजेक्ट सरप्राइझिंगली रन झाला होता! त्यावर आता EMG रेकॉर्ड व्हायला लागला होता. पण अजुन noise खुप होता आणि सेन्सरचं काम पुष्कळ बाकी होतं. पण मेन सर्किट रन झाल्यामुळे माझा प्रोजेक्ट ए़क्स्टेण्ड व्हायची शक्यता कमी होती. गरज वाटलीच तर माझे प्रोफ़ेसर पूढच्या बॅचच्या कुणालातरी माझं काम कन्टिन्यु करायला सांगणार हे मला माहित होतं! पण प्रोजेक्ट रन झाल्यामुळे आनंद व्हायच्याऐवजी मी मात्र मनातल्या मनात चिंतित झालो होतो! आता इथून बाहेर पडणं नक्की झालं होतं आणि 'पुढे काय?' चं उत्तर सापडत नव्हतं! प्लेसमेण्ट्ला येणार्या आणि मी होपफ़ुल असणार्र्या बहुतेक कंपन्यांची प्लेसमेण्ट होउन गेली होती पण मी त्यात जॉब मिळवु शकलो नव्हतो!

बायोमेडिकल साठी "Wipro GE Medical Systems" येणार अशी आमच्या प्लेसमेंट ऑफ़िसला नोटिस लागली आणि मला प्रचंड आनंद झाला! माझं सगळं बॅकग्राउंड ह्या कंपनीसाठी आयडियल होतं! डेट अजुन लागली नव्हती पण मी तयारीला जोमाने सुरूवात केली आणि रोज लक्ष ठेवू लागलो. विप्रोच्याआधी एक दोन अजुन कंपन्यांचे इंटर्वियु होते आणि मी अजुन आशा सोडली नव्हती! आय आय टी मध्ये सगळ्यात महत्वाची हीच गोष्ट शिकलो होतो - खरोखर मरेपर्यन्त - Never say die! :-)

<<तीन आठवड्यांनंतर>>

रविवार. सन्ध्याकाळचे सहा. H1 चा लाऊंज. मी अभीला भेटायला गेलो होतो. मी खरंच किती डेस्पेरेटली जॉब शोधतोय हे माहित असणारा कदाचित एकच मित्र. अभ्याने मस्त लांब 'वामकुक्षी' काढली होती!
चहा घ्यायला हा येणार हे मला माहित होतं आणि मी नेहमीप्रमाणे त्याची तिथे वाट बघत बसलो होतो!
चहाचा 'ग्लास' घेउन अभ्या लाउंजमध्ये आला.

मी टाइम्स वाचत बसलो होतो.

अभी आला आणि न राहावुन मी बोललो.

एकच शब्द.

"MBT!"

त्याच्या चेहर्यावरचे बदलते हावभाव अजुन आठवतात. तो दोन पावलं मागे गेला, कुठेतरी कोपर्यात त्याचा चहाचा ग्लास ठेवला आणि "बाबा... सही!!!" म्हणत मला मिठी मारली!!

त्या क्षणापर्यंत माझा स्वत:चाच विश्वास बसत नव्हता त्या बातमीवर!

दोन दिवसापुर्वी MBT ची written झाली होती.

तीन प्रश्नपत्रिका. नव्वद प्रश्न. साठ मिनिटे. दीडशे विद्यार्थी.

नेहमीप्रमाणे ह्या वेळीही मी चांगला पेपर दिला असं मला वाटत होतं पण खात्री नव्हती कारण ह्या आधी TIL, CITIL, INFY वगैरेंच्या परीक्षासुद्धा मला चांगल्या गेल्या असंच मी समजत होतो पण त्या क्लिअर झाल्या नव्हत्या!

शनिवारी सन्ध्याकाळी परीक्षा झाली आणि मी माझ्या कामाला लागलो.

सेन्सरचं काम अजुन पुष्कळ बाकी होतं. एक नवं टेक्निक डोक्यात होतं. एका सोनाराकडुन मी चांदीचे इलेक्ट्रोड बनवुन घेतले होते. आपल्या त्वचेचा electrical resistance बराच जास्त असल्याने इलेक्ट्रोडची conductivity अतिशय चांगली हवी. म्हणुन चांदी. त्यासोबतच ग्रिपसूद्धा. त्यासाठी मी एका चांभाराकडुन एक अगदी सॉफ़्ट लेदरचा बेसही बनवुन घेतला होता. आता ते चांदीचे इलेक्ट्रोड त्या लेदर बेसवर फ़िट करून त्यांच्या वायर्स माझ्या सर्किट्ला जोडायचा माझा आटापिटा चालला होता!

ती रात्र मी बराच वेळ लॅबमध्ये काम करत बसलो होतो. रात्री उशिरा रुमवर जाउन झोपलो. आता नक्की आठवत नाही कोणी (बहुधा भाय!) पण रविवारी सकाळी कुणीतरी मला खबर दिली की MBT ची written क्लिअर केलेल्यांची लिस्ट लागलिये आणि त्यात माझं नाव आहे. मी उडालोच. परीक्षा देउन मी नेहमीप्रमाणे धरून चाललो होतो की माझं नाव लिस्ट्वर नसणार. आता माझी तारांबळ उडाली. Written clear म्हणजे आता interview. म्हणजे फ़ॉर्मल्स. टाय. पॉलिश केलेले शुज. नशीब मी ती तयारी करून ठेवलेली. यदाकदाचित वेळ आलीच तर असं म्हणुन! सुदैवाने वेळ आली होती!

पण टाय बांधायचा कसा? आयुष्यात कधी टाय घालायची वेळ ह्यापुर्वी आली नव्हती!

सैफ़!

सैफ़ची आठवण आली. त्याला टाय बांधता येतो हे मला माहित होतं. त्याला पकडलं. सैफ़ने टाय बांधता बांधता २-४ फ़ंडेज दिले - "ढंगसे जवाब देना! Be confident. You can do it."

मी काही न खाता तसाच पळालो - थेट प्लेसमेंट ऑफ़िस! माझा नंबर ११:३० ला होता पण आला १:०० ला! पोटात अन्नाचा कण नाही! पण मला फ़िकिर नव्हती. छातीत प्रचंड धडधड. पूर्ण दोन तास. दीडशे पैकी ४० कॅन्डिडेट्स shortlist झाले होते. इन्टरव्यू संपला. आता अजिबात लक्षात नाही की काय बोललो मी त्यामध्ये. पण मी व्यवस्थित उत्तरं देत होतो आणि आमचं discussion अर्धा तास चाललं एव्हढं मात्र खरं!
इन्टरव्यु संपला तेव्हा मनात एक आशा उमलली होती - This may be it! पण शंका होतीच!

त्यानंतरचे ५-६ तास मी लॅबमध्ये PC समोर घालवले. माझा सेन्सर समोर पडला होता पण मी खुप अस्वस्थ होतो ते काम करायला. ५ ला मी लॅबमधुन बाहेर पडलो. प्लेसमेंट ऑफ़िस होस्टेलच्या रस्त्यात येतं पण त्यादिवशी मुद्दाम त्याला वळसा घालुन होस्टेलकडे निघालो. मी प्लेसमेन्ट ऑफ़िस क्रॉस केलं असेल नसेल तितक्यात माझा एक होस्टेलमेट (आणि भायचा एक सोम्या!) प्लेसमेन्ट ऑफ़िसकडुन धावत आला.

"ठाकूर... ठाकूर... congrats दोस्त! तेरा नाम लगा है MBT की फ़ायनल लिस्ट में!"

मी एक क्षणभर स्तब्ध झालो! माझा विश्वासच बसला नाही!

"थॅंक्स!" बोललो मी त्याला पण त्याने ते ऐकलं की नाही मला माहित नाही कारण तोवर मी प्लेसमेंट ऑफ़िसकडे धावत सूटलो होतो!

ज्याने माझं नाव त्या बोर्डवर लिहिलं त्याचं अक्षर खूप सुंदर नसेल कदाचित पण माझं नाव त्यापूर्वी मला इतकं सुंदर कधीच वाटलं नव्हतं! तिथुन मी निघालो तो एखाद्या 'zombie' सारखाच! सरळ H1 गाठलं!

अभ्याचं "बाबा.... सही!!!!!!!!!!!" आठवलं की आजही एकदम सही वाटतं!!

PS: त्या दिवसानंतर कॅरम खेळायला परत एकदा मजा यायला लागली!

PS2: माझा सेन्सर पूर्ण झाला आणि मी खर्या माणसांवर त्याची टेस्टसुद्धा घेतली.

PS3: भायसोबत आजही मी रोज मेल्स ए़क्स्चेंज करत असतो आणि अभीसोबतसुद्धा!

PS4: भाय, सैफ़, अभी ह्या सगळ्यांना मी नंतर 'चक्रा' मध्ये पार्टी दिली!

PS5: विप्रो जी ई त्या वर्षी प्लेसमेंटसाठी आलीच नाही!

पहिला दिवस. बी ई चा रिझल्ट!

जुलै १९९८, शुक्रवार असावा. आता तारीख लक्षात नाही.

मी त्या दिवशी अ‍न्धेरीला होतो - चलम काकांकडे! आय आय टी मध्यॆ नूकताच जॉइन झालो होतो. खूप खूश होतो पण कूठेतरी मनात बी ई चा रिझल्ट जास्त महत्वाचा वाटत होता. ४ वर्षे त्या लेक्चर्स, प्रॅक्टीकल्स, ओरल्स, सबमिशन, पी एल, परीक्षा ह्या काहीशा न संपणाऱ्य़ा चरकातून पिळून निघालो होतो. त्याचा एकुणच शेवट चांगला की वाईट ह्याकडे माझे लक्ष लागुन राहिले होते!
आणि कितीही म्हटलं तरीही शेवटी बी ई चा रिझल्ट आयुष्यभर 'रिझ्यूमे' वर वागवावा लागणार ही कल्पना होतीच. त्यात परत इंटर्विह्यूचा विचार आला की first impression is your last impression ही ओळ सारखी आठवायची. त्यामूळे बी ई चा रिझल्ट चांगला येवो अशी माझी देवाला प्रार्थना चालली होती (मनातल्या मनात :-) )! पण आमच्या आधीच्या बॅचचा रिझल्ट युनिवर्सिटीने चांगलाच लांबवला होता त्यामुळे आमच्या बॅचचा रिझल्ट सप्टेम्बर पर्यंत तरी अपेक्षित नव्हता! आणि म्हणुनच मी निवांत होतो! :-)

वीकेण्डला चलम काकू खूप दिवसांपासुन सांगत होत्या म्हणुन त्यांच्याकडे गेलो होतो. काही विशेष प्लॅन नव्हता. टी वी बघत काकुंशी गप्पा मारत होतो! ताईपण मुंबईत असते. वीकेण्डला ती वाट पाहील म्हणुन तिला मात्र फोन करुन सांगुन मी पवईवरून निघालो होतो. तेव्हा माझ्याकडे ना मोबाईल ना पेजर! म्हटले आपण जायचो मस्त वीकेण्ड एन्जॉय करायला आणि बाकी मंडळी इकडॆ चिंतेत - तसे नको!

चलम काका आणि काकू मूळचे तमिळ. काकू तर मद्रास दूरदर्शनवरून बातम्या देत! लग्नाआधी. काका आणि काकू महाराष्ट्रात आले नोकरीनिमित्त. काका विद्यूत मंड्ळात जॉइन झाले आणि कन्याकुमारी आणि मद्रास सोडून ते दोघेही इकडे आले - कुठे? तर चांदवड्ला. तालुक्याचा गाव. जिल्हा नासिक. माझं जन्मगाव. माझे वडील काकांचे सिनियर आणि English बोलू शकणारे जे काही थोडे लोक अशा गावी सापड्तील त्यापैकी एक. काका-काकू आले तेव्हा (ऐंशीच्या दशकाच्या सुरूवातीला) माझ्या आईने आणि पप्पांनी ह्या दोघांना अगदी लहान भावा-वहीनीला करावी तशी मदत केली असं काकू आजही आवर्जून सांगतात. तेव्हापासून त्यांच्याशी जे संबंध जूळले ते आजतागायत.

इथे इतकी वर्षे राहिल्यानंतर दोघेही अस्खलित मराठी बोलायला शिकलेत. त्यांची मुलगी - नित्या - तर इथेच जन्मली. इथेच वाढ्ली. तिला मराठी जास्त आपली वाटते असं तीच सांगते! साने गुरूजींच्या गोष्टींचा एक सेट माझ्या ताईने तिला एकदा वाढ्दिवसाला गिफ़्ट म्हणुन दिला होता. ती अजुन नाव काढ्ते आणि त्या गोष्टी वाचुन नित्या रडायची असं काकू सांगतात. नित्या तर भाषांच्या बाबतीत अगदी ब्रिलियंट आहॆ. तमिळ तर तिला येतेच. मराठी - हिन्दी - ईंग्लिश ती शाळेत शिकली. आणि तिला मलयालम सुद्धा येतं. एकुण ५ भाषा!

तर त्या दिवशी रात्री आठचा सुमार असेल. काका नुकतेच परत आले होते. त्यांचे ऑफ़िस चर्चगेटला. रोज पीक टाईमला लोकल. थकून आले होते! आम्ही अशाच इकडच्या तिकडच्या गप्पा मारतोय आणि फ़ोन वाजला. मी गप्प झालो. काका फ़ोन घ्यायला गेले. इकडे मी टी वी मध्ये डोके खुपसले.

"बालू, तुझा फ़ोन!" काका.

मला जरा आश्चर्यच वाट्लं. माझा फ़ोन? काकांकडे??

"कोण?" मी फ़ोनकडे जात प्रश्न केला.

"संगीता." माझ्या हातात रिसीव्हर देत काका म्हणाले.

"हं, बोल ताई." मी.

"अरॆ तुझा मित्र - पाण्डे - त्याचा फ़ोन आला होता. तुला फ़ोन करायला सांगितलाय. काहीतरी महत्त्वाचं बोलायचंय असं म्हणत होता." ताई.

"बरं. मी करतो फ़ोन." 'काय महत्त्वाचे बोलायचं असेल ह्याला आता' असा विचार करत मी फ़ोन ठेवला. पण पाण्डे साहेबांचा(!) फ़ोन म्हणजे कॉल करायलाच हवा.

काकांना सांगुन मी फ़ोन करायला बाहेर पडलो. (अगदी १९९८ सालापर्यंत मुंबईवरून महाराष्ट्रात इतर ठिकाणी फ़ोन करायला STD लागायचा. काळ किती पट्कन बदलतो, नाही?)
अंधेरीला काका-काकू तेव्हा जिथे राहायचे तो लोखंड्वालाचा एरिया अगदी हाय-फ़ाय आहे. निऑन साइन्स, मर्सिडिझ, फ़िल्मी सितारे, टीवी पर्सनालिटिज, इंडस्ट्रियालिस्ट्स अशी सगळी मंडळी इथे राहतात. तिथे मी मॉल सगळ्यात आधी पाहिलीत. तेव्हा माझ्या मिड्लक्लास मनाला खुप आश्चर्य वाटलं होतं की दुकानदार त्याच्या सगळ्या मालाला गिर्हाइकाला हात कसा काय लावू देतो म्हणुन! आता आठ्वलं की हसु येतं.

पान्डे कधी नव्हे ते सन्ध्याकाळी घरी भेटला.

"अरे, उंडारायला नाही गेलास आज?" असा अगदी तोंडावर आलेला प्रश्न मागे सारत, "बोला साहेब, काय एवढं महत्त्वाचं काम काढ्लं पामराकडे?" असा मिळमिळीत प्रश्न मी त्याला विचारला.

"बाब्या, च्यायला कुठे उंडारत फ़िर्तो रे? लै ट्राय केला राव तुला आज? हायेस कुठं?" असा माझ्यावरच उखडत एकदम माझा डायलॉग ह्याने मलाच मारला!

"आपला रिझल्ट आला ना राव!" मला बोलायची संधी न देता पाण्डे एकदम एक्साईट होऊन सांगू लागला!

"काय? इतक्या लवकर??" पोटात आलेला गोळा, घश्याला पडलेली कोरड आणि एकदम आता तोल जाईल की तेव्हा असं वाटायला लावणारे गुड्घे असं सगळं एकाच वेळी सावरत मी.

"मंग! आपली बॅच लै भारीये सांगतो ना मी तुला." विशालच्या आवाजातली एनर्जी मला जाणवली! रिझल्ट बहुधा चांगला आलेला दिसतोय अशी आशा माझ्या मनात निर्माण झाली!

"अरे भा... बोल की मग पट्कन!" आता माझा पेशन्स संपत आला होता.

"काय आलाय रिझल्ट? फ़र्स्टक्लास आला ना तूला?" मी विचारलं.

पाण्डे आणि मी इंजिनिअरिंगची शेवटची ३ वर्षे सतत सोबत असू. आमची जोडी जरा ऑड्च म्हणायची. पाण्डे म्हणजे एक हॅपी-गो-लकी, कुणाला काय वाटेल ह्याची पर्वा न करता बोलणारा, बस कंड्क्टरपासून तर कॉलेजच्या प्रोफ़ेसरपर्यंत सगळ्यांना एकाच स्टाइलने, "लै झालं, द्या डबल!" नाही तर "जाऊ द्या ओ सर... करा साइन आता!" म्हणणारा आणि मी आपला आपल्याच तन्द्रीत काहीबाही करत बसणारा - पेपर वाच. डुलकी काढ. चित्र काढ. - आणि त्यावरुन हा नेहमी माझ्यावर वैतागणार आणि डाफ़रणार "ए, आण रे त्या बाब्याला उचलून इकडे... ते येडं बसलंय तिथे वाचत!"

तरी आम्ही कायम सोबत असू. लेक्चरला, जेवायला, बसमध्ये. सुरूवातीला पाण्डे म्हणजे मला एक मॅनरलेस आणि गावंढळ कॅरेक्टर वाटलं होतं. (भागो!!!) त्याच्या सोबत राहुन हळुहळु त्याचे गुण कळले. हा पठ्या मॅथ्स मध्ये ब्रिलियंट. ग्रास्पिंग पॉवर खूप चांगली. मेहनती. नितळ आणि नि:स्वार्थी स्वभाव. कधी एखादी असाइन्मेन्ट आधी पुर्ण केली किंवा कुणाचे जर्नल आणले लिहायला की मला आणुन देणार. "बाबा, हे घे. च्यायला तुझ्या जर्नलची काळजीबी मालाच. तु लिही आधी. मी घेऊन जाईल उद्या परवा! हरवू नको!" अशी तंबीपण देऊन जाणार. हे सगळं न सांगता, न मागता! ३ वर्षात ह्या फ़णसाचा गोडवा मनसोक्त अनुभवला! आधी खडबडीत वाटलेला हा माणुस इतका "सही" असेल असं स्वप्नातसुद्धा वाट्लं नव्हतं.

आणि हाच पाण्डे आता फ़ोनच्या दुसर्या टोकाला होता. त्या ३ वर्षाच्या सोबतीचा शेवटचा रिझल्ट घेउन!

"मिळाला ना! ६३%!" पाण्डे बोलला. "डिस्टिंक्शन थोडक्यात गेलं राव!" पाण्डेच्या आनंदाला एक ओवरअचिव न केल्याची किनार होती!
"आयला विशाल, फ़र्स्टक्लास आलाय तुला! कॉन्ग्रॅट्स!!" मी त्याला क्लास मिळाल्याबद्दल खरंच खुश झालो होतो. He Deserved it!
"आणि माझा रिझल्ट काय आलाय?" कपाळावरचा घाम पुसत मी विचारलं. I was sure everyone around there could hear my heartbeat!

"बाब्या पार्टी पाहिजे पार्टी! भाड्या तुला डिस्टिंक्शन मिळालंय!!" पाण्डेने एकदम ग्रॅण्ड स्टाइलमध्ये अनाउन्स्मेण्ट केली!

"काय??" माझा माझ्या कानांवर विश्वासच बसत नव्हता!

फ़र्स्ट सेम ला मला जेमतेम फ़र्स्टक्लास होता. खरंतर एक मार्क कमीच. म्हणजे माझा फ़ायनल सेमचा रिझल्ट फ़ण्डू आला असणार ह्यात वादच नव्हता. खरं म्हणजे मला अपे़क्षा होती पण मी स्वतःसोबत सुद्धा कधी कबूल केले नव्हते की कदाचित ह्या वर्षी डिस्टि येइल म्हणुन. टार्गेट तेच होतं पण जमेल ह्याची शाश्वती नव्हती. मेहनत केली होती पण फ़ळाची अपेक्षा नव्हती. आणि आज अचानक आऊट ऑफ़ द ब्लु रिझल्ट आला होता. ज्याची स्वप्नं ४ वर्षे बघितली तो ड्रीम रिझल्ट अगदी हवा तेव्हाच आला होता! Final year ला! आता माझ्या बी ई च्या certificate वर "First Class with Distinction" चा बोर्ड लागणार होता!

त्या रात्रीची ए़क्साइट्मेण्ट मी लाइफ़मध्ये कधीच विसरणार नाही. मी एक कवितासुद्धा लिहिली होती त्या रात्री. अभिजितला दिली होती वाचायला. काय होती ते आता अजिबातच लक्षात नाही पण ती ए़क्साइट्मेण्ट आजही ताजी आहे! ह्या एका रिझल्ट्ने मला जबरदस्त confidence दिला. पुढे कधीही "लढायला" मी घाबरलो नाही. विजयाची धुंदी किती "खास" असते त्याचा हा एक
आगळा अनुभव होता!

FIRST CLASS WITH DISTINCTION!

आजसुद्धा resume लिहिताना तो क्षण आठवतो तेव्हा एक शिरशिरी जाते अंगातून. आठवणी ताज्या होतात आणि लढायची जिद्द मिळते! AMAZING!!

Special Days!

Movie Bluffmaster. Scene shot next to Gateway of India. Cast Abhishek and Boman Irani.

Abhishek has just been told he has a brain tumour. He is going to die in about three months. Boman Irani is the doctor. Abhishek is upset. He is confused about what is he supposed to do next that he is going to die soon. Almost unbelieving. Boman is joking around. His usual self on the silver screen after his success in Munnabhai MBBS.

His joking seems harsh in the face of the tragic situation Abhishek is in.

In his unceasing banter, Boman recites the experience of teaching his daughter how to ride a bicycle. Vividly.

But his whole talk seems out of place.

When he finishes, Abhishek looks at him in exasperation with ‘Well, your daughter learnt to ride then… so?’ kind of an expression on his face.

Boman takes the cue but ignores him and continues his incessant talking. He says, “I remember that day very fondly. The joy on my daughter’s face. Her delight at learning that she can now ride. My own satisfaction at having taught my child something worthwhile. That day is etched in my memory. It was a SPECIAL DAY!”

Then comes the punch line – “How many such SPECIAL DAYS do you remember from the thirty years of your life?”

That question comes out of the blue. Boman is no longer an irritating old chum trying to pakaofy Abhishek. All his banter suddenly makes sense. Abhishek is stunned and the movie rolls on…

Off screen, out in the theatre – I am stunned too.

Watching Bluffmaster was supposed to be a comedy experience. It had given me a lesson in living life. Making each day count. As I approach my thirtieth birthday soon, I am planning to write the thirty most memorable days of my life on this blog. I hope I can think of thirty. Finding a memorable day for every year of your life may sound easier than it actually is.

I am as interested as you are in reading about those thirty days of my life. I hope they are there somewhere in my memory – but I don’t know where and which ones and what they hold!

I believe the experience of recounting them and reliving them is going to be a helluva ride!

Watch this space!

Romeo and Juliet

(This is an old story I wrote while I was in India last year - came across it today while searching for some old documents. Thought it was interesting enough to be posted here. It gives an interesting glimpse into the events of that time along with what was happening at my place with these two love birds building their nest! )

It was a hot, sunny, summer morning in late April '05 when it all began…

I was sitting in the kitchen in the morning reading my daily newspaper when I saw a beautiful bird come through the kitchen window that opens in the front side of our house. I immediately liked the bird. It was little larger than a sparrow but much smaller than a crow, had a crown on its head and had a beautiful red spot on the backside over a brown body with little strips of white at the edges of its wings. It crooned in very melodious tones. I looked at it for a while and got lost again in the Load-shedding saga on the front page!

While I was going through the sports page with all the brouhaha about choosing a coach for Indian cricket team, my wife softly prodded me on my shoulder and brought my attention to a corner on the ceiling where we have tied a few nylon cords tightly across the passage for drying the clothes. The bird had a leaf blade in its beak and it was looking puzzled on how to tie it across those strings. "Oh… so they are building there nest here!" I thought and looked around for the bird's partner. Sure enough, there was another similar bird at the window - probably female as it lacked the crown. We christened the couple Romeo and Juliet! We didn't interrupt them and the couple went about their nest building frantically. Their chirping was really very sweet and all of us, including my mom, liked them!

The chirping became as familiar a sound at our home as load shedding is to Pune. The only difference being that the latter is not so welcome!

As South Africans continued mauling the West Indies, the incessant efforts of Romeo and Juliet here finally resulted in nest with two egg-sized cosy nooks! It was wonderful to see that such small birds could build such a marvel only with their beaks and persistent determination! By the way, I had quite accidentally come to know that Romeo and Juliet were "bulbuls"! It was in a local newspaper article that I read about a similar nest built somewhere else! I had read about bulbul and its singing abilities a lot in childhood stories but never seen or heard one before. I was delighted even more to know that the glamorous bulbuls had actually chosen my place to build their nest! WOW!! :-)

As the race for the Indian Cricket Coach went into its final phase, we started seeing the Romeo and Juliet sitting inside the nest for long stretches and in turns…

They were trying to hatch their eggs…

Along with the arrival of Greg Chappell, and a near simultaneous come back of Kimi Raikkonen to winning ways in Formula One, Juliet started bringing in some very soft feathers from God knows where! She made a lot of mess around house but must have made her own home quite clean - how very Indian! ;-)

As Sharad Pawar and Bal Thackeray pronounced their liking and respect for each other in a public rally, something equally unusual happened here. At about 10 o'clock at night, as saas-bahus went about their endless battles in equally endless TV serials in our hall, I noticed Romeo still sitting near the nest while on my way to kitchen for a glass of water. Usually, he would leave the nest alone in the evening with Juliet and returned only in the mornings. We immediately knew that the babies had arrived! It spread a lot of excitement around house and I was happy to get rid of the boring duel on screen for some time at least!

The next morning, I heard a piercing cry emanating from where I had just seen my wife standing! "Not unusual," I thought, "Must be a cockroach or a lizard or some poor pest!" I left the horse-trading to Bihar politicians and proceeded to see what happened. To my surprise, it was no pest but Romeo that caused the scream! He was sitting in the kitchen window with a large (dead) grasshopper in his beak! Juliet sitting in the other window chirped and Romeo went on to the nest to feed “the treat” to his offspring. I stretched my neck and legs until it hurt but couldn’t see inside the nest! That reminded me of my daily exercise that I had missed for that day, and proceeded to complete that wondering what Ram Vilas Paswan must be thinking now!

Sure enough, the drama continued - in Bihar and at my home!

Romeo and Juliet would come with some insect or the other throughout the day and fed their children. I would get a call from my excited wife as I went about mundane stuff at my desk in office updating me about their progress. Romeo and Juliet fed them so much that it was almost unbelievable that the newborns could actually eat so much!

Well, the nature was about to answer our amazement…

While I was wondering if Roger Federer could get a cricket knee one morning, the long awaited moment arrived – one of the newborns actually lifted off from the nest! It had barely covered a few feet when it came crashing down - straight into our washbasin!! It was really cute-fat-little bird with no tail but large enough wings for its size. It looked around, panicked and started flapping its wings frantically to get out of the big, wet and white thing it suddenly found itself into! After a few unsuccessful attempts, it finally succeeded. It flew for another few feet and sat on the refrigerator in the kitchen, trying to catch its breath! The next take off and to our collective surprise, it was out of the window and into the world – completely on its own!

A few minutes later, the second one took off too. They both went their respective ways! Leaving the home of their lives… forever!

Looking back, it seemed like a flash when I had noticed Romeo with the first leaf blade. The nest remains in its place. The mornings come and so does the newspaper. But we are waiting for next summer when, hopefully, another pair of Romeo and Juliet would come chirping down the window to fill our house with excitement again!

Till then, let’s see if Narain Karthikeyan can give similar excitement by winning a point in the Formula One! :-)

India's Brain Drain - Different Views

(A few days ago a friend, Abhijeet, sent an email about Indians settling abroad. It is a usual theme. The interesting thing was the attached article was written in Marathi by Dr Jayant and Dr Mangal (I presume his wife?) Naralikar - Pardeshi Jaun Kay MiLate? Kay haravate ? - i.e., What do you achieve/lose by going abroad? It was an old (1996) but interesting article and quite relevant even today. I felt like responding to it and wrote back to Abhijeet about how I felt about the subject. He liked what I wrote and recommended I post it here. I liked the idea and here it is. Not quite the original (mainly because it was a mix of Marathi and English) but content is essentially the same.)

Whether one wants to come abroad or settle in India is quite a personal choice really. The emotional turmoil that comes with the former is also personal but quite universal too. Everyone loves his home. Going away hurts. It's natural. The attachment of a lifetime becomes part of you, your personality. Coming abroad seems like being uprooted and replanted elsewhere initially. Everyone has their story. Here is mine.

In 2001, I came to UK for the first time. It was exciting! Great cars. Great roads. Bland but healthy food. Nicer people. Great work. Europe trips. Opportunities to explore the world. Of course, it also came with all the emotional turmoil I talked about. In that stint, I stayed here for two years and went back in 2003. Without knowing if I'll be coming back ever again.

When I went back, I went through a reverse cultural shock of sorts which was worse in many ways than going abroad! In India, nobody ever held the door open for me. Even at office! Very few people greeted me or smiled when they passed. At the airport, I came across impolite customs and immigration officials. Outside I was greeted by a rickety taxi. On bad roads. Filthy surroundings. Slums. Traffic jams. Poverty. Pollution. It seemed like a nightmare after clean and green UK.

It made me wonder, can I really survive all this? Can I live here now that I know life could be better?

I got another opportunity after an year which brought me back to UK. Once again, I went through the "cultural shock" - albeit quite diluted version of it this time around. I was used to great cars. better roads. More mannerly people. In fact, I had to learn some of those manners again myself!

I had lost some of the good habits while in India you see. If I held the door open for someone, they gave me strange looks or worse didn't even acknowledge me. After being left feeling stupid for holding the door a few times, I stopped doing it! I had to unlearn such things when I went back to India. I also had to learn a few more things again - waiting for others to board first works in UK, it doesn't on Mumbai local trains! :-)

Well, the project ended and I went back to India again after a few months.

This time I anticipated the"reverse cultural shock" I was going to come across. Because the shock was anticipated, it was not exactly a shock at all! I took the rudeness of the officials at the airport in my stride. I expected bad roads and the rickety taxi. I could see it all like a third person. You know, my mind was trained to accept - "This is India and this is how things work here."

Well, my pingpong between the two countries is not over yet and I came to UK yet again.

This time, it was like going to just another city that you have been to before. I started holding the doors open for people on my first day this time. I greeted strangers as if I have been doing it all my life! Again, my mind was trained to accept - "this is UK and this is how things work here."

Anyone should be able to accept either culture quite easily. Especially if they have been through this process a few times like I have done. The condition is, they should not be overtly inclined and partial to any culture!

I feel no trouble at all now.

The moment I land in India, I know I am going to come across impolite customs/immigration, a rickety taxi, bad roads, filthy surroundings, traffic jams, poverty and pollution!

But more importantly I am also going to come across:

My family, my friends, great food, a lot of love, the great feeling of "I am back in my own people!", visible happiness on the faces of people whose love for me is unquestionable, cheap and great quality clothing, quality leather items, value for money and my own home!! :-)

India is a package: poverty and value for money, bad roads and traffic jams, my identity and my family - all these things go hand in hand. One won't exist without the other!

What we need to accept is that whether we come to west or go back to India - whatever we choose, we must choose the "package" and not just "the good stuff" of either culture.

If you choose the west: Be ready to accept being "rich" along with "the distance from loved ones", accept "quality of life" with "culturally confused children" who struggle to identify with either culture.

If you choose India: Be ready to accept being "poorer" along with being a "first rate citizen", accept "being close to family" with "degraded quality of life in certain cases" and so on.

Choose the package, not just the good stuff. Remember, nothing comes without a downside.

Go through the grind a few times and it won't seem as hard is it sounds! It's just a matter of time, trust me! I have been through it! :-)

Just a few more...

A few more...

No blog - just a few photographs of Ananya!

Passport Nightmare - Final Episode

Dusrya divashi sakaLi me eka important call madhye busy hoto aaNi titakyaat maza mobile wajala. Embassy cha number evhana maajha path zala hota. Embassy warun phone aala mhaNun me vicharat paDlo. Kaay karu? Chalu asalela call suddha important hota. Me swat:la conference madhye mute war Thevun shevaTi to phone ghetala.

“Hello, Himanshu here.”

“Hello sir, I am calling from Indian High Commission in London. My name is Arun.” Someone spoke from the other side of the line.

“Yes Arun, tell me.” Me. Wondering what Arun wanted to talk to me about.

“Sir, we will need a filled up application form for your wife’s passport to be reissued.” Arun.

“But I have already discussed this with Mr Kulkarni. I have also sent him an email in this regard.” I could throw names around now. I had learnt their tricks.

“Oh, you have already reached up to Mr Kulkarni!” He sounded surprised.

“…” I waited. ;-)

“Well, let me have a word with him in that case. I’ll call you back.” Arun blinked first.

“Yes please, before you disconnect, may I have your direct number please Mr Arun?” I was still dreading having to go through their IVR system.

He gave his number to me and ended the call.

This brought the doubt back in my mind about what is going to happen next. But it was high time I got back to work. I resumed my other call and forgot about this incident for a couple of days. I was still hoping that Mr Kulkarni would have done the needful.

It was almost a week before I realized that there has been no contact from embassy at all. I thought I must check on the progress. After many tries, I finally got through to Mr Kulkarni. I had to tell him who I was and what I wanted. That was not a good sign. Not at all.

“Have you checked your email Mr Kulkarni? I have sent you the photograph and signature by email.” I doubted now if this old man was net savvy enough to know what email was.

To my horror, he had not! That meant my email was lying around in his mailbox for more than a week unchecked! I was about to lose my patience at this stupidity.

I kept reminding myself, getting angry on these people is only going to make things worse.

Keep cool. Keep cool. Keep cool. I kept repeating to myself.

He promised to get back again – which meant he never would.

Now, I realized that unless I kept pressuring these people with unending calls everyday, I was not going to get the passports back.

From that day on, I kept calling them everyday. I had a reminder specifically setup for the purpose! “Call Embassy for Passports”!

The next day, a woman finally called with some news. Her name was Sheetal.

“Is that Mr Thakur?” Sheetal.

“Yes, speaking.” I.


“Mr Thakur, we have tried printing the photograph you have sent.” I was pleasantly surprised.

“But unfortunately, we can’t get a good print from the scanned photograph you have sent. It’s too grainy for a passport!” She continued.

“Well?” I anticipated she wanted me to send something to her!

“If you don’t mind, will you please send a filled form along with all the details you want to go in her passport? With her signature and photograph of course?” She tried persuading me.

I fought with myself. Why should I send her a long form filled with all the information and take all this trouble for no fault of my own?

“Are you sure a real photograph would help?” I enquired.

I was reluctant but at the same time realized that she was trying to help me.

If I didn’t help, she would have no choice but to use poor-quality photograph and signature. That of course would be a problem for Shubhangi and me.

“Of course, it will. We issue passports from such forms every day” she said.

“Well, ok.” I relented.

“I’ll send the form but only directly to you. Give me your full name and proper address. I don’t want my filled up form to be lost and me having to go through this all again.” I was becoming more and more careful.

She was reluctant but gave it to me.

I sent her the form on the same day. I liked this lady Sheetal – she sounded helpful and was quite keen on doing her job properly I felt.

The next day, I got a text. From Sheetal again. It said ‘We have received your form and photograph. Thanks.’

I was getting more helpful everyday. I was getting a feeling that after a long line of unhelpful and unprofessional people, I was finally coming across someone who cared.

Finally…

After one month long ordeal…

After hours waiting on the IVR…

After many frustrating moments…

A postman dropped a package through our door – containing all three passports! J

But not before making us wait another day – the postman had simply dropped a “I missed you” card a day before without knocking or checking if someone is in to sign for the special delivery.

Well – it ended. The passports arrived.

Only to be sent back again – with addition of my own passport – to the Immigration and Nationality Directorate of this country for Ananya’s visa! They are still with them.

I am waiting with a bated breath.

I am hoping I don’t receive a call while in another meeting, “May I talk to Ananya? Unfortunately….”

Wish me luck!

Passport Nightmare - Part 2

On that day in the evening, I reached home a little worried. The problem we started off our brainstorming with remained unresolved - "dimaag ka dahi" already ho chuka tha! :-(

I was wondering whether or not I should tell Shubhangi about the passport drama. Well I did. Finally. My experience since marriage is that sharing my worries with Shubhangi helps me relax. It did the trick this time too. There was nothing I could do anyway. Soon we got into our usual routine of Ananya, TV, cooking and the internet.

Ananya really keeps us busy. It's a very relaxing experience to play with her in the evening after a hard day's work. With every passing day, she is becoming more and more demanding. She is learning a lot of tricks these days to attract attention. If we don't "strap her in" to the car seat, she can get out of it on her own. She doesn't "cry" but makes a lot of "noise" by yelling constantly if she wants something - UNTIL SHE GETS WHAT SHE WANTS! That was quite amusing initially but also gets frustrating at times. Like now when she wants to be with me and I am into writing this blog! :-)

Well, the next day I tried the number of the lady-who-cancelled-my-wife's-passport (LWCMWP) again. As you must have guessed, she never got back in touch herself.

No reply. Not even a voicemail.

By 12 o'clock that day, I got quite frustrated and decided to get in touch with whoever I could get hold of via the numbers on the website of the high commission. I hoped those people would be a bit more helpful than the LWCMWP. It went to voicemail too - albeit to an Interactive Voice Response system. The longest I have ever been to. It took me 5 minutes to get out of an unending chain of options and finally to a woman who seemed quite irritated to receive the call.

I must admit, the Indian High Commission has maintained "stringent indian government standards" even in London! I have had the misfortune of having to visit the passport section of the India House in person. In one of the most expensive areas of London - Aldwych - which is not more than a few miles away from Kensington Palace Gardens - the most expensive real estate in the world at 128 million dollars - which belongs to the Indian steel magnate Laxmi Mittal, the high commission has managed to put together the typical indian government building's feel of an ageing, run-down, dark and dingy office! Same piles of files, same staff with no courtesy whatsoever to waiting clientele, dusty surroundings and the cashier's cages similar to what you'll find in any SBI branch in India!

Aah... I digressed. The rundown passport section is a topic in itself.

Where was I?

Yup... An irritated lady answered my phone.

I tried to explain what had happened to me with the passports to the lady. She cut me off the moment I uttered the word "passport"! I was left listening to music for what seemed like an eternity and finally someone answered the phone.

"Hello, Passport Section."

I have never been happier to hear someone speak to me on phone before! Never been more relieved!

The first thing I did was to ask the person his name and his direct number. I did not want to torture myself into going through that dreaded IVR again!

It was some Mr Kulkarni, the head of the passport section, who had answered the section's phone on his way to lunch or something. As usual, the person who had the responsibility to answer clients' calls was probably busy with chatting with someone else away from his desk!

"Head of the passport section!" My voice probably reflected the excitement I felt at finding this gold mine of a man. He must have felt flattered.

"Sorry to bother you sir, but someone in your section has wrongly cancelled my wife's passport!" I started off with a bouncer. I had learned the tricks of dealing with these people the hard way by then. You needed to be direct. Only then did they give you a chance to explain what you wanted.

"Oh... you are referring to - what is your wife's name?"

"Shubhangini Pawar"

"Oh yes... Mrs Pawar. I have taken that case very seriously." Mr Kulkarni.

"I agree. Cancelling someone's passport by mistake is... " I trailed off.

"Yeah, I agree. I have asked them to do everything they can to help you." Mr Kulkarni.

By then, from his tone, I knew he was a maharashtrian. I immediately started speaking Marathi.

"Aho saaheb, passport cancel zala chukun tey ek veL samju shakato me, pan toch passport parat issue karayache 27 pounds maagatahet tya madam! Malaa naav nahi mahit tyanche. Kaal tyanna vicharayala wisarlo me." Me maajhi vyatha manDali.

"..." Kulkarni vicharat padlele disle.

"Aata ha passport cancel zalaye tar tyachyasaathi baykoche passport photos, office madhye tichya passport number che changes, visa cell la kaLavaNe... tumhi passport issue kelaat tarii mala ajun baryach goshTi swat:chya khishala khaar laavun karavya laagNaar aahet. Majhya mate jya koni ha passport cancel kelaa tyala itaki shiksha tar vhayalach pahije ki sagaLe expenses tya vyaktine bharavet." Me majha mudda manDala.

"Ho... Barobar aahe tumache! Ha gunha akshamya aahe. Me action gheNar aahe hyawar. Me strong warning diliye already." Kulkarni.

"Thank you. PaN aata tumhi passport issue karNar kasa? Mhanaje details aani photos wagaire kase deu tumhala me?" Me hyaach call madhye hya jhanjhaTitun poorNa mukta vhayacha prayatna karat hoto. ;-)

"Tumhi ase kara, London la yeun deun ja." Kulkarni.

"Kaay?" Me uDaloch.

"Aho - majhya porichya passportsaThi weL kaDhayala malaa 3 mahine laagale. Aata hey aaNakhi ek. AaNi me London madhye rahat naahi. Tumhi maajhi trip sponsor karataye ka?" Kasabasa swat:war taaba thevat me mhaNalo.

"Mag kase karu ya mhanataye?" Kulkarni (thoDe vaitagun). Mala tyachya vaitagaNyashi kaahi gheNe deNe navate! Malaa passport hava hota!

"Tumacha email address dya. Me tumhala bayakocha photo ani signature scan karun pathawato. Baakiche tumhi bagha." Me majhi idea suchawali.

"Umm... theek aahe, pathava." (kasanusa chehra karat bahutek) Kulkarni.

Me vijayi aavirbhaavat tyancha email address wagaire lihun ghetala.

Tyaach dupaari lunch karun parat yetana me Shuhbangicha ek photo aani baryachshya vegvegaLya sizes chya signature gheun aalo. Tya scan kelya aaNi paThawun dilya.

Majhya drushTine tya veLi tari ek moTha problem sampala hota... Aata kahi divasat hya doghinche passports yeNaar mhanun anandatach me office soDale tya divashi.

Pann dusarya divashi sakaLi....

TO BE CONTINUED...

Passport Nightmare!

I don't remember the date now but it was about a month ago. It was a Friday, just like today, but somewhat busier. I had a call today that has got cancelled at the last minute and I have got two hours to myself. What a pleasant surprise on a Friday afternoon! I wish every Friday was like this!

On that other Friday, we had a problem at hand and we needed to brainstorm to come to a decision which way to go from there. It was important we resolved it on the same day. There were two of us – me and a colleague. We first went to the coffee machine that is just a few feet away from my desk. It serves great espresso – short, strong and sweet. Just the way I like it. We found a free cubicle and sat down with our little buddy – the problem!

It wasn’t quite an easy nut to crack and our discussion was really getting hot. I do like these brainstorming sessions – they make you spend so much energy. I love the evenings when I have had a really tiring day. It was going exactly that way that day.

But Alas… Suddenly, the usual culprit disturbed us – my mobile. It was ringing. It was a call from an unusual number. Usually, if I know who is calling and I am in the middle of something, I disconnect and call the person back when I am done. I didn’t know who it was. So I had to answer it.

“Hello… is that Ananya Thakur? I am calling from Indian Embassy in London.” A lady said from the other side. She sounded like a Gujju.

“…” I didn’t know what to answer. Who could expect a baby to talk on a mobile phone? I was thinking.

She apparently realised her mistake and then asked, “May I talk to Shubhangini Pawar please?”

“This is her husband and Ananya’s father. She is not here at the moment. May I help you?” I had regained my composure by then.

“We have cancelled your wife’s passport!” she said in an agitated voice.

“What?” I almost fell out of my chair!

“Yeah, it’s a very monotonous job and I mistakenly stamped her passport as cancelled!” There was no hint of apology in her voice.

“…” I did not know what to say for second time in 30 seconds.

“You’ll have to pay 27 pounds to get a new passport for her. We’ll need a new booklet, you see,” She continued pushing on.

“Hello… I had applied for my baby’s passport. Not for cancellation of my wife’s passport! How could a document like passport be cancelled like this in the first place?” I was about to erupt in rage.

“…” No answer. It was her turn to be on back foot.

“I had applied for my baby’s passport and I expect to get that along with my wife’s which was given as a proof as soon as possible.” I was fighting to keep myself from shouting.

“I don’t have money to pay for it. Your wife’s passport may get delayed…” She now sounded worried at the prospect of losing money due to her mistake.

I was not sure how to react. If I got angry, I feared she may indeed make an excuse and wash her hands off ever having my wife’s passport in her possession. In a foreign country, I could do without having more trouble in an already precarious situation. I had to keep her from disowning the whole thing. I suddenly realised that I had to be really careful and diplomatic.

“Okay… I’ll pay the amount. When can I have the passport?” I said resignedly.

“I’ll let you know… I’ll call you back tomorrow…” she said and hung up!

I was dazed. My colleague had long realised it was something serious and was looking at me for an explanation.

“The embassy has cancelled my wife’s passport!” I told him.

“Why?” He looked incredulous.

“By mistake!” I told him the truth.

Now he was truly amazed. “How can they cancel something as important as a passport?”

“…” I was staring blankly at him.

“And what happens to your wife’s visa?” he asked, startling me out of my brief slumber.

At that question, I panicked. I suddenly realised a lot of things. What about her visa? What about her passport photographs? What about her signature? The address? The other details? How on earth can this silly woman issue another passport without having all these?

I desperately dialled the number from which I had received this call on my mobile. I thanked BT for the “caller ID” on my mobile. I had never realised it could be so important before!

No response.

Now I was truly in a quandary! What do I do next???

TO BE CONTINUED...